The World List of Phobia telt 535 extreme angsten. Wordt festivalophobia de 536ste? Misschien, na bezoek aan het eigentijdse spookhuis van theatermaker en beeldend kunstenaar Dries Verhoeven [Oosterhout, 1976].
Met zijn sinistere Phobiarama laat hij zien hoe terroristen, politici en sommige media onze verscherpte waakzaamheid feilloos weten te bespelen. Enerzijds confronteert Phobiarama ons met de obsessie voor veiligheid en perfectie. Anderzijds met de aantrekkingskracht van de huiver. In première op Holland Festival 2017, daarna op Theaterfestival Boulevard te zien.

Van praktische aard: Phobiarama is niet toegankelijk voor rolstoelhouders. Verder is de voorstelling ongeschikt voor kinderen onder 14 jaar of mensen met epilepsie. ‘Betreden op eigen risico’ geldt zeker voor festivalbezoekers met overbelaste amygdalae – de amandelkernen in de prefrontale hersenkwab die onze angstprikkels verwerken.

"Volmaakt huiververmaak met grandioos geslaagde boodschap" - Volkskrant, vier sterren

Lees hier de recensie

Combiticket op maandag 7 augustus: Phobiarama van Dries Verhoeven en Beytna van Omar Rajeh. Samen voor € 32,50 / € 30,50 Vrienden.

Op zaterdag 5 augustus te gast in Tafelen met makers om 17:30.

concept: Dries Verhoeven
performance: Michelangelo Hansen, Earl Daniel, Faiz Faouzi, Malcolm Pengel, Ozan Aydogan, Quincy Nelstein, Rodney Glunder, Rosario Roumou, Sohrab Bayat, Virginio Papa, Zouhair Mtazi

Voor kunstenaars is het einde der tijden een eeuwige bron van inspiratie. Uit die paradox put niet alleen Dürer of Dalí, maar ook Tamar Blom van het jonge collectief Wild Vlees. Zijn installatie Apocalypse stelt interessante vragen: hoe legitiem is de angst voor het gloren van onze laatste dagen? Waar komt die terugkerende huiver vandaan? Tamar onderzocht de apocalyps in verschillende tijden. Zijn installatie markeert hoe onze verhouding tot de wereld in de laatste tweehonderd jaar drastisch is veranderd. Disclaimer: voltrekking van de apocalyps voor of tijdens Boulevard 2017.

Op maandag 7 augustus te gast in Tafelen met makers om 17:30.

Concept en maker: Tamar Blom
Dramaturgie: Joost Segers
Techniek: Lucas de Groen
Beeld: Bjorn Gort
Producer: Job Rietvelt

Met dank aan: Thomas de Bakker
Coproductie met Theaterfestival Boulevard en Het Huis Utrecht

Medische wetenschap is populair, valt uit Playmobil Kliniek nr. 4343 en Röntgenkamer nr. 6659 af te leiden. Ook designer Pleun van Dijk [Tilburg, 1992] ziet het lichaam als fascinerend bouwpakket. In Reborn versnelt ze de opmars van de biomedische technologie. Zo komt de perfecte mens binnen handbereik: als het lichaam een modulair systeem is, kunnen we haperende of kapotte lichaamsdelen vervangen.

Met Reborn wil Pleun, die aan de Design Academy Eindhoven studeerde, een platform voor ethische vragen, reflectie en dialoog bieden. Een installatie om je hart aan te verliezen. But don’t worry: you’ll get a new one.

maker: Pleun van Dijk

presentatie onder curatorschap Wild Vlees

Toen Jetse Batelaan [Almere, 1978] pakweg acht was, bezocht hij met zijn ouders een kunsttentoonstelling in Fort Asperen. Ter plekke legde hij een ingewikkelde, wat artistiekerige knoop in een touw. Uit pure nieuwsgierigheid naar reacties. Op dat fort liep ook een meneer interessant te doen over kunst. Zijn vriendin was onder de indruk. Opeens hoorde Jetse hem een uiterst gewichtig verhaal vertellen. Over een knoop in een touw. Hij dacht dat het kunst was.
Nu is Jetse artistiek leider van Theater Artemis. Zijn terugkerende vraag: wat is theater? Die vraag heeft veel zussen en broertjes. Een ervan: wat is kunst? Kunnen ook gewone dingen het zijn? Het koninklijk museum voor interessante kunst is een verrassende expositie met audiotour. Is er ook een touw met knoop? Kom zelf kijken.

samensteller en maker: Jetse Batelaan
geproduceerd door Theater Artemis

Tijdens de eindexamenexpositie van AKV|St. Joost selecteert Timo de Rijk, directeur Stedelijk Museum ’s-Hertogenbosch en hoogleraar designgeschiedenis, het interessantste werk van de nieuwste generatie beeldend kunstenaars. Gezamenlijk bestrijken ze vier disciplines: illustratie, animatie, fotografie en film. De Rijk vult de selectie aan met werk van enkele alumni oftewel oud-studenten van deze hbo-opleiding. De expo is de hele maand augustus in de Verkadefabriek te zien.

Let op! Er rijden pendelbussen vanaf het festivalplein op de Parade naar de voorstellingslocatie. Deze vertrekken een half uur voor aanvang van de voorstelling.

Klik hier om de flyer in te zien, en ontdek welke kunstenaars deelnemen!

Boulevard werkt nauw samen met de kunstenaars van morgen. Zoals die van de opleiding Communicatie en Media Design (CMD) aan de Avans Hogeschool in ’s-Hertogenbosch. Speciaal voor het Josephkwartier ontwikkelden studenten hun installatie.

Doe maar kalm aan. Voetje voor voetje. We hebben alle tijd – nou ja, alle tijd. Maar het is goed zo. Zolang je nog durft en kunt, gaan we verder. In het ontroerende Buiten Dienst nodigen Schippers&VanGucht je uit voor een intieme ontmoeting. Op Boulevard 2016 veroorzaakten ze kippenvel dat zich snel uitbreidde. Oorzaak: Molman, hun voorstelling in een omgebouwde zeecontainer. Wel een waarschuwing: Buiten Dienst is niet geschikt voor mensen met claustro-, acro- en gerascofobie.

Concept: Schippers&VanGucht

Makers: Jellie Schippers, Myriam Van Gucht, Arjen Klerkx, Joeri Cnapelinckx, Toon Kuijpers, Dorine Cremers, Florain Verheijen, Simon Haen

Fotograaf: Rene van der Hulst

Het limonaderietje, de wasknijper, de liefde. Geniale uitvindingen, maar ze vallen in het niet bij de neusspiegel. Met deze trouvaille studeerde Sonja Volmer aan de Kunstacademie af. Op Boulevard 2016 wiebelden Wentelgangers over een parcours dat dwars door het Josephkwartier liep. Dit jaar zet de neusspiegel de Parade op zijn kop. Een hallucinante ervaring die lichaam, geest en 126 kastanjebomen kantelt.

concept en uitvoering: Sonja Volmer

Benjamin Vandewalle [Wilrijk, 1983] bouwt wonderlijke constructies die met de optische wetten spelen. Zijn oogmerk: onze waarneming beproeven en onderzoeken.
In het Josephkwartier staat zijn Peri-Sphere; op de Parade de installatie Inter-view. Je mag er je hoofd in steken. Het slorpt je op, het desoriënteert. Maar de beloning is fors: in die besloten ruimte beleef je een zeldzame ontmoeting.

coproductie met Kaaitheater  

Een jaar lang reisde de Vlaamse theatermaakster Kyoko Scholiers [Antwerpen, 1981] met een zelfgebouwd telefoonhokje rond. In dit decor voerde ze gesprekken met mannen, vrouwen en kinderen die – al dan niet vrijwillig – de draad met de samenleving hebben doorgeknipt. Onder deze kink-in-de-kabel-zielen bevonden zich gedetineerden, vluchtelingen en brugslapers, maar ook pleegzorgkinderen, patiënten en prostituees. Uit de vele uren gespreksopnames destilleerde Kyoko fragmenten.
Misconnected is haar installatie van vier telefoonhokjes die langzaam over een spoor bewegen. De bezoeker stapt binnen, hoort vijf minuten de woorden en verzuchtingen die de onbekende beller ooit aan Kyoko toevertrouwde. Toevallige passanten zien een intrigerend landschap waarin de belhokjes voorbijtrekken.

concept en creatie: Kyoko Scholiers

coproductie met De Warande [Turnhout], kc Nona [Mechelen], C-Takt [Hasselt en Genk], KAAP [Oostende en Brugge], Zomer Van Antwerpen

met steun van de Vlaamse Overheid en Stad Antwerpen

Kunstenaars houden van gekantelde blikken. In Hartstocht [2004] lieten Dries Verhoeven/Roos van Geffen het publiek met spiegels op schoot rondrijden; voor Gerucht [2007] zette Lotte van den Berg een grote spiekdoos op een plein.

Ook de Vlaamse choreograaf Benjamin Vandewalle viert het voyeurisme. De afgelopen jaren maakte hij de installaties Birdwatching 4x4 en Point of View. Zijn meest recente werk is Peri-sphere [2015], dat een eenpersoonsbed en een ingenieus systeem van verstelbare periscopen omvat. Zij schotelen de liggende bezoeker een complex beeld van de nabije omgeving voor. Peri-sphere biedt de waanzin van zowel depersonalisatie als fragmentatie: het lichaam lijkt zich op verschillende plaatsen tegelijk te bevinden.

CREDITS

Concept, development Benjamin Vandewalle Assistance Pierre Daugy Performance Benjamin Vandewalle, Pierre Daugy, Merlin Van Impe, Charlie Denat, Stephane Menti Scientific collaborators Dieter Brusselaers, Helena Lambrechts Dramaturgical advice Marnix Rummens Coproduction workspacebrussels (Brussel, BE), SoAP (Maastricht, NL), Vooruit (Gent, BE) With the support of Flemish Community Commission of the Brussels-Capital Region (VGC)

Distribution, tourmanagement Caravan Production (Brussel, BE) in collaboration with SoAP (Maastricht, NL) Special thanks to Aernout Vandewalle, Kaaitheater (Brussel, BE), Dommelhof (Neerpelt, BE)

Het begon met de muziek, daarna kwamen de vragen. Een paar korte scènes en één lang beeld. Alles erin. Shanti en Jeroen erin. Wij erin, de muziek erin. We gaan vooruit kijken. Waarom kunnen we onszelf niet overzien? Hoe kijken we later tegen dingen aan? Stick in a field is een muzikale display van doorleefde Americana waarin Shanti vragen stelt en Jeroen antwoord geeft, al waren de antwoorden er eerder.

Dit arrangement is speciaal voor de jongelingen onder ons, maar zeker zo smakelijk voor de opa's en oma's die zij meenemen. Het bevat theater, een ijsje en een audiotour. Aan het einde heeft 'onze' Pepijn de lekkerste crèpes voor jullie klaar staan, zijn eigen oma's recept: dus hartstikke lekker.

In den beginne was er niets. Donker. Aan de horizon kwam een klein lichtje. Toen begon zoetjesaan van alles te leven. Maité, het meisje en de vogel is een filmisch schimmenspel met live muziek. Het vertelt een absurd scheppingsverhaal waarvan zelfs Darwin zou opkijken. Centraal staat de levenswandel van Maité, maar ook Godzilla, de giftige appel van Sneeuwwitje, de eerste man op de maan en een gebraden kip spelen uiteraard een betekenisvolle rol.

Sleutelvraag die deze magische roadmovie oproept: begeleiden de muzikanten het schimmenspel? Of dirigeren zij de schaduwen met hun exotische muziek van Les Baxter en Martin Denny? Een onbevangen voorstelling, waarin twee spelers en drie muzikanten alles benutten wat hun pad kruist.

schimmenspel: Bruno Vansina

muziek: Bruno Vansina [fluit, melodica, synth en parafernalia], Pierre Vervloesem [gitaar], Frank Van Eycken [vibrafoon, marimba, percussie]

dansers/acteurs: Katrien Vandergooten en Isabelle Dekeyser

Op het ruimtepak van George zit een klein rood knipperend lichtje. Het is het enige schijnsel in deze inktzwarte uithoek van het heelal. Alhoewel. Kijk, daar: een klein groen knipperend lichtje! Steeds dichterbij! Het is Gracey, die in ruimtepak voorbijzweeft. Ze zwaait als ze passeert. Net als George. Langzaam verdwijnt ze in de verte. Of ligt het een tikje anders?
Cube to… is een verbazingwekkende en fysieke voorstelling. Aan de hand van gedachte-experimenten uit de kwantummechanica ontstaat een verhaal vol ontdekking, fantasie en kantelende perspectieven. Firma Draak is een jong performance collectief met liefde voor visueel en beeldend theater.

concept, spel Nick Bos, Mathieu Wijdeven
eindregie: Lotte Bos
i.s.m. Feikes Huis, Het Huis Utrecht, WORM/UBIK Rotterdam

Met dank aan: Reynoud van der Molen

Vijf minitheatertjes. Met elk twee, drie of vier festivalbezoekers. Een van hen kruipt achter het rode gordijntje, de ander[en] zit[ten] er als toeschouwer vóór. Allen krijgen koptelefoons op. De speler, die een doos met voorwerpen voor zich heeft staan, voert instructies uit die hij over de koptelefoon hoort. Tegelijkertijd klinkt in de oren van toeschouwers een acht-minuten-versie van een Shakespeare-drama, dat dankzij het beeldende spel aan overtuigingskracht wint. To smile or not to smile: no question.

Coproductie met The National Theatre [GB]

Onder de douche. Op de fiets. In of aan een bed. Opeens besef je wat werkelijk belangrijk is. Je voelt je herkomst, de overtuigingen waar je voor staat, wat je thuis is. Die klaarheid klinkt in Clarity, een voorstelling met live muziek, dans en video art.

Op het podium glorieert singersongwriter en multi-instrumentalist iET [Rhenen, 1978]. De Italiaanse danser en videokunstenaar Davide Bellotta van Conny Janssen Danst werkte songs van iET uit in videobeelden en een choreografie voor twee dansers. More clarity: twee muzikanten bieden heldere ondersteuning.

Alter Ego is een solo-performance die is geïnspireerd op het haast antroposofische boek How Music Works [2012] van David Byrne. De Godfather of Psycho Killer? Fafafafa: yes, it’s him, de kunstenaar die graag met identiteiten goochelt. Acteur Yannick Noomen [1987] speelt onder andere een vloggend pubermeisje, een artiestenmanager, een vertwijfelde hipster en ‘zichzelf’. Welk alter ego past het best bij de eigentijdse uitspraken van Byrne?

spel: Yannick Noomen
regie: Lizzy Timmers
coproductie met Paradiso Melkweg Productiehuis

“Er is steeds meer informatie en steeds minder betekenis”, somberde filosoof Baudrillard [1929-2007]. Gelukkig zitten Chase Blackmore en Summer Love Goodwin – de alter ego’s van actrice Annica Muller en mimespeler Barnaby Savage – niet bij de pakken neer. In Chasing Summer: Part 2 zetten ze hun bombastische roadtrip voort. Samen reizen ze van verlangen naar verlichting en uiteindelijk verlossing. Alles wat ze onderweg tegenkomen, kan bruikbaar zijn: van hogere kunst en Kant tot kitsch en Kardashians.

concept, regie en spel: Annica Muller & Barnaby Savage
 

LET OP: in de voorstelling wordt gebruik gemaakt van een stroboscoop. Mensen met epilepsie kunnen hiervan klachten ondervinden.

Daar ligt ie. Zo te zien bewusteloos. Ademt ie nog wel?! Wat is er gebeurd? Bellen. Iemand moet bellen! Maar met welke telefoon? Heeft iemand toevallig ervaring met dit soort situaties? Of met andere situaties? Hoe zou hij eigenlijk heten? Heeft ie misschien iets verkeerds gegeten? En zo ja: hoe laat? De Omstanders is een tragikomische voorstelling over ramptoerisme. Over de vluchtigheid van contact. Over je een amateurmens voelen. Over antihelden op de vierkante meter. Of kleiner.

beeld: Kamerich & Budwilowitz/EYES2

spel: Paméla Menzo, Carola Bärtschiger , Bas Jilesen en Stephan van Hesteren
regie en concept : Anne van Dorp

De sterkste drank ter wereld is Spirytus Stawski. Alcoholpercentage: 96%. Uit Polen. Het sterkste assholegedrag? Onverdund, 100%. Uit Nederland, bewijst actrice Willemijn Zevenhuijzen (1976) in haar theatrale kopstoot Assholism. Met drie andere leden van het nieuwe collectief Pink Flamingooo verwelkomt ze haar publiek in een mobiele unit annex huiskamercafé. Hier woont een samenraapsel van trotse outcasts. Bigger than life leven ze, de schaamte voorbij. Gaan ze dat verbloemen? Nee. Tussen de shows blijft het huiskamercafé open.

van/ met: Willemijn Zevenhuijzen, Tessa Jonge Poerink, Don Duyns, Eva Zwart

beeld: Kamerich & Budwilowitz/EYES2

Het is 1872. Nederland lijkt vredelievend en veilig, totdat de geliefden Hendricus Jut en Christina Goedvolk een daad begaan die vele levens zal veranderen. Op zoek naar geld voor hun huwelijk brengen zij het hele land in rep en roer als hun bezoek aan een rijke weduwe op een gruwelijke manier uit de hand loopt. De kranten staan bol van afschuw, het volk is ziedend en de ene na de andere onschuldige zondebok wordt vastgezet. De echte daders worden echter niet gevonden, die zitten al weken op volle zee, aan boord van de Holland-Amerika Lijn.

Schrijver Oscar Kocken (Zomaargasten, Orde van de Dag) en muzikante Démira Jansen (finalist ‘Beste Singer-songwriter van Nederland’) lieten zich inspireren door deze bizarre geschiedenis, waardoor ‘de kop van Jut’ nog altijd een uitdrukking is in de Nederlandse taal.

Op Theaterfestival Boulevard presenteren zij een muzikale theatrale road-trip waarin zij deze Nederlandse Bonnie & Clyde volgen op hun pad van Vught via Den Haag naar New York en weer terug naar Vught. Samen hopen zij te ontdekken hoe hartstochtelijke liefde kan leiden tot moord en hoe een moord kan leiden tot een kermisattractie.

Van en met: Oscar Kocken & Démira Jansen

Foto: Roxanne Hellevoort

What sounds like now is een freestyle rap performance die volgens de twee Rotterdamse makers wel gedoemd is te mislukken. Een meedogenloze met-de-billen-blootbattle, die kreunt onder prestatiedruk en zelfcensuur. Nog heftiger: hun woordengevecht blijkt een theatrale valstrik. Welke sukkels ze erin hebben gelokt? Zichzelf. Het publiek is getuige van hun ontsnappingspogingen. Een goudeerlijke performance van acteur Nick Livramento Silva en performer Joey Schrauwen.

De Ezel, de Kat en de Kip hebben het gehad bij hun baasjes en lopen weg van huis. Maar wat doe je als je in je eentje in de wereld staat? Gelukkig vinden de drie dieren elkaar. Ze besluiten samen muziek te maken in de grote stad! De stad is verder dan gedacht en onderweg komen ze spannende avonturen tegen. Lukt het ze de stad te bereiken en beroemd te worden?
Deze muzikale voorstelling wordt verteld en gespeeld door drie musici op trombone, saxofoon en dwarsfluit. Kinderen komen tijdens deze voorstelling op een speelse wijze in aanraking met klassieke muziek. Ga je mee op dit spannende avontuur?

Makers: Beppie Schalken, Femke Vrencken en Sonja Oberkofler
Musici: Beppie Schalken-trombone, Femke Vrencken-dwarsfluit/piccolo, Sonja Oberkofler-bariton saxofoon
Regie: Peerke Malschaert
Tekst: Bas Verberk WEEKDIER
Muziek: Loes Reiling e.a.

Op zondag 13 augustus om 14:00 vindt de prijsuitreiking van de Fontys Entreeprijs plaats in de Muzerije.

Deze solo is het tweede gedeelte van een drieluik. Het speelt met vraagstukken die de choreograaf aan het hart gaan: de constructie van een identiteit door een territorium. In deze creatie duikt Tony Thich in de oorsprong van zijn praktijk. Hij deelt zijn twijfels en zijn veroordelingen, zijn aanloop en zijn intieme reserves. Hij ontwikkelt zich in een scenografische ruimte met meerdere dimensies. Deze scenografie, die ons herinnert aan stedelijke materialen zoals plexiglas en metaal, bied niet alleen ruimte om de duizelingwekkende bewegingen van de artiest te uitten, het onthult ook de inzet die hij kruist. Hij benijd zijn initiële schot en doet het opnieuw, in de ban van de muziek van Vivaldi, een versie die in zoetigheid en energie lijkt op de presto passage van de Zomer van De Vier Seizoenen van Il Giardino Armonico. Deze solo is een oproep aan de mythe van Icarus. Hij daagt de zwaartekracht uit maar komt steeds weer op de grond terecht bij zijn gewicht dat hem aan de aarde verbind. 

We zijn hier tijdelijk. De aarde draait steeds langzamer, maar onze wereld draait steeds sneller. De tijd is opgejaagd wild.

Net raasden we nog hiernaartoe en zo meteen haasten we ons weer verder. Maar nu, in deze lege ruimte, treffen wij een gat in de tijd. Laten we deze kostbare tijdsbeleving bij de hand nemen of misschien zelfs uitklappen? Kunnen we onze krachten bundelen en samen in het gat stappen waarin je mag zijn wie je bent, waarin even niks hoeft? Voor zolang als het duurt.

For The Time Being is een troostrijk maar/want woordeloos theaterproject. Met haar beeldende en muzikale voorstellingen geeft Boukje Schweigman [Zambia, 1974] je zintuigen de scherpte van een vlindermes. Haar spel met verwachtingen en theatercodes werpt je ook terug op jezelf. Slagwerk Den Haag heeft een fascinatie voor geluiden, pulsen en materialen die als klankbron kunnen fungeren.

Let op: For The Time Being is een voorstelling waarbij je als bezoeker veel staat of op de grond zit. 

Op een desolaat industrieterrein zuigen dansers hun publiek de leegte in, naar een wereld los van de hectiek van alledag. Boukje Schweigmans fysieke theater heeft een wonderlijke intensiteit en zorgvuldigheid. - Volkskrant ****

Combiticket op dinsdag 8 augustus: For The Time Being van Schweigman& en Horses van kabinet k. Samen voor € 29,- / € 27,- Vrienden.

Let op! Er rijden pendelbussen vanaf het festivalplein op de Parade naar de voorstellingslocatie. Deze vertrekken een half uur voor aanvang van de voorstelling.

KALF is het verhaal van de elfjarige Gerrit. Samen met zijn broer, vader, opa en overgroot opa woont hij op een afgelegen melkveehouderij. Hij is een gevoelige jongen die zich staande probeert te houden in de harde en lompe wereld van zijn familie. De moeder van Gerrit is, net als alle andere vrouwen, vertrokken. Over hen mag niet gesproken worden waardoor Gerrit zich steeds meer gaat afvragen over zijn afkomst. Wanneer zijn broer na het winterfeest een meisje mee naar huis neemt, voelt Gerrit zich voor het eerst gehoord door iemand. Als ook zij wil vertrekken, moet Gerrit er alles aan doen om haar te laten blijven. Maar is de rest van de familie het hier mee eens?

Kalf is een lompe en gevoelige voorstelling over familie, de angst voor erfelijkheid en de zoektocht naar je afkomst voor alle leeftijden vanaf 9 jaar.

SPAN is een initiatief van jeugdtheatergezelschap Hetpaarddatvliegt. Jaarlijks maakt een gastregisseur een voorstelling met kinderen, jongeren en volwassenen. Julia van der Pas, vierdejaars student aan de Academie voor Theater in Tilburg, maakt met KALF haar afstudeerproductie. In verband met het beëindigen van het gezelschap is dit de allerlaatste (SPAN-)voorstelling van Hetpaarddatvliegt.

Op zondag 13 augustus om 14:00 vind de prijsuitreiking van de Fontys Entreeprijs plaats in de Muzerije.

Flip-flap-flop: draai 3 keer naar achteren met links, het onderste gedeelte tegen de klok in, het middelstuk rip-rip en daar is het! Groen is op zijn kop. Een dans show zoals een Rubiks kubus.

Rubiks kubus, de super puzzel, wie kent het niet? Het was dé speelgoedsensatie in de jaren '80. Populair bij alle leeftijden. Als je hem niet op kon lossen dan pakte je simpelweg een schroevendraaier, pielde je alle secties los en zette je hem terug in elkaar.

De dansvoorstelling Rubik is een uitnodiging om te draaien, kronkelen, duiken en buigen en de wereld steeds een beetje anders te zien. De voorstelling gaat over hoe mensen verzameld kunnen worden, met interactie als een eeuwig beschikbare optie. Dus: kom langs, laat alles los en ervaar de fel gekleurde levende puzzel zelf.

Erik Kaiel is een Libanees-Amerikaanse choreograaf die in Oostenrijk is geboren. Hij reist door Europa, Noord-Amerika en Afrika als een leraar, danser en choreograaf. Zijn huidige thuis is Den Haag. Kaiel heeft heel veel voorstellingen voor kinderen en jong publiek gemaakt. Zijn stijl is erg fysiek en energiek. Hij presenteerde No man is an Island op een eerdere editie van Tweetakt/Kaap. De afgelopen jaren heeft Erik een aantal succesvolle voorstellingen gedanst in Nederland, waaronder Tetris, O Snap, Murikamifikation en Onstuitbaar. Zijn werk is aantrekkelijk en vinden vaak plaats in ongebruikelijke locaties: metro stations, lege, verlaten zwembaden en warenhuizen. Naast het werken als choreograaf is Kaiel de artistiek leider van Crosstown Den Haag en is hij leraar bij ArtEZ Dansacademie in Arnhem. Op deze editie van Tweetakt kun je ook The Pusher, the pulse zien, die hij gemaakt heeft met DOX als deel van DOX PLAYGROUND #1.

Choreografie: Erik Kaiel 
Dansers: Hilde Elbers, Laurel Jenkins, Joseph Simon, Toby Determino
Muziek: mix door DJ Djerassi

In een samenleving die zo op feiten, bewijzen, selfies en statistiek leunt, staat de beleving van een voorstelling op zich. Dat er twee acteurs en vijf decorwisselingen waren, zegt nog weinig over hoe een stuk nu echt was. Welke
woorden geef je aan de ervaring van een plotseling inzicht, een confronterend beeld of de tijd die zo langzaam verstrijkt? Toneelschrijfster Anna van der Kruis verwelkomt je elke dag tussen 18.00 en 22.00 uur in haar openluchtkamer. Ze is niet uit op het verzamelen van bewijslast – hoe de voorstelling die je zag precies heeft plaatsgevonden. Wel hoopt ze ervaring los te masseren en woorden te verzamelen om te delen.

Buitenwijk van Budapest. De ambtenaar belt aan. Een bevel tot uithuiszetting zit in zijn tas. Zij moet haar morsige bovenwoning verlaten. Wie niet betaalt, bestaat niet. Maar een onverwachte gebeurtenis brengt de staatsdienaar in gewetensnood.
Imitation of Life is een filmisch, poëtisch en provocatief meesterwerk over de onderkant van de maatschappij. De Hongaarse theater- en filmmaker Mundruczó [Gödöllő, 1975] heeft een fascinatie voor sociale uitsluiting. Voor Imitation of Life vond hij inspiratie in een geruchtmakende strafzaak. In mei 2015 stak een jongen in een bus in Budapest een Roma-jongen dood. De dader bleek zelf Roma te zijn.
Kiezen we ons lot of is ons leven voorbestemd? Die vraag stelt het kippenvelwekkende Imitation of Life. Langzaam openbaart de vervallen flat haar geheimen aan de nieuwe bewoners. Eén zekerheid: familiegeschiedenissen zullen zich blijven herhalen als ze niet doorbroken worden. “Dit is theater dat tot tranen toe beroert”, schreef ruhrbarone.de.

Combiticket op vrijdag 4 augustus: Why, Why ohh why van Nikki Hock en Imitation of Life van Kornél Mundruczó​/ Proton Theatre. Samen voor € 34,- / € 32,- Vrienden.

regie: Kornél Mundruczó
spel: Lili Monori, Roland Rába, Annamária Láng, Zsombor Jéger, Dáriusz Kozma

Onder de vlag van het Deense dansgezelschap Himherandit verkent trans-performer Danni Mariblanca zijn spannende verhouding tot vrouwelijkheid. Wat betekent de vervagende grens van vrouwelijkheid voor hem? Voor een androgyne danser is dat een spekkoekvraag: meerlagig, zoet en onweerstaanbaar. In zijn solo WOMAN imponeren tederheid en spierkracht elkaar. Langzaam ontstaat een speelse, driehoeksverhouding tussen fysiek theater, dans en performance. De choreografie is van Andreas Constantinou, grondlegger van Himherandit.

Het gedurfde en compromisloze WOMAN is genomineerd voor de Reumert Award 2017 in de categorie ‘Beste dansvoorstelling in Denemarken’. Het Europese dansnetwerk Aerowaves selecteerde WOMAN voor Twenty 17, de keur van twintig meest veelbelovende Europese choreografen.

Combiticket op donderdag 3 augustus: Chasse Patate van Studio Orka & Woman van Himherandit.
​Samen voor € 29,- / € 27,- Vrienden.

Op vrijdag 4 augustus te gast bij het Openluchtgesprek om 15:30.

dans: Danni Mariblanca
choreografie: Andreas Constantinou

Weliswaar was Heinz Polzer alias Drs. P doctorandus in de economie, maar als liedjesschrijver, dichter en musicus verhoogde hij vooral het bruto nationaal taalgeluk. In juni 2015 stierf hij. Tijd voor een muzikale ode, stellen zangeres Fay Lovsky [Leiden, 1955], actrice Ineke Nijssen [1960, Eindhoven], violiste Nele Paelinck [1977] en actrice Maaike Cafmeyer [Torhout, 1973].
Met dit theaterconcert eren zij de man die onnavolgbaar schreef over de trojkarit naar Omsk, het heen-en-weer-pontje en koolraap, lof, schorseneren en prei. Soirée Émancipée krijgt vocale/muzikale steun van zanger Jan De Smet [Duffel, 1953], drummer Stoy Stoffelen [België, 1954] en gitarist Jean Blaute [Zottegem, 1952]. Curator van dit unieke concert is theatermaker Dirk Pauwels [Antwerpen, 1955].

Heb je een BankGiro Loterij VIP-KAART? Dat betaal je voor deze voorstellling slechts €12,50.

curator: Dirk Pauwels
met: Fay Lovsky, Ineke Nijssen, violiste Nele Paelinck, actrice Maaike Cafmeyer en drummer Stoy Stoffele

Naast de afstudeervoorstellingen zijn er dagelijks korte presentaties te zien in de Muzerije (gratis). Voel je ook welkom op de expositie met werk van studenten van verschillende opleidingen van FHK.

Onaangekondigd stapte een jonge countryzanger-met-gitaar tijdens Boulevard 2015 op een kratje en betoverde het publiek met prairieprachtige liedjes. Het bleek Pete Buijs uit Chicago, een vakantievierende neef van Boulevard-bestuurslid Ans Buys – ja, hij schrijft zijn naam met een ij. A tradition was born: elke avond geeft een andere singer-songwriter om 22.00 uur een (gratis) intiem concert onder de kastanjebomen.

Elke avond om 23.00 uur een sterrenconcertje van muzikale talenten onder de theatermakers, muzikanten, technici en medewerkers van Boulevard 2017.

Supermoon? De volgende is pas op 3 december om 16.46 uur. Maar Boulevard zorgt nu al voor danslicht en -muziek: de vijf mannen van Supermoon spelen Moonstruck Future Funk. Hun eigen favorieten zijn o.a. CSNY, Jon Cleary, Blowbeat en The Meters.

Kak! Wat goor! Komt Mol bovengronds om te kijken of de zon al op is, wordt er op z’n kop gepoept! De dader? Spoorloos. Mol opent een kleine klopjacht, maar alle dieren ontkennen. Gelukkig zijner twee strontvliegen die hem kunnen helpen.

Over een kleine mol die wil weten wie er op zijn kop gepoept heeft is een fysieke, hilarische en vrijwel woordeloze voorstelling, naar het fameuze boek van Werner Holzwarth en Wolf Elbruch. Thema: aangedaan onrecht en de vraag of het altijd verstandig is om je gelijk te willen halen.

spel: Olaf van de Ven, Christiaan Bloem, Stijn Hoes, Jorgen Scholtens, Jan Willem van Beusekom

eindregie: Henk De Reus

KOBE is het collectief van Nastaran Razawi Khorasani [Iran, 1987] en Davy Pieters [Heemstede, 1988]. De twee actrices maken hilarische performances op het snijvlak van kunst en kitsch. Kenmerk: een bombastische, kleurrijke en fysieke stijl. Inspiratie putten ze uit hedendaagse fenomenen en popcultuur.
Hun KOBE concert is een live videoclip met satirische, scherpe tracks. Met steun van andere performers verheerlijkt, romantiseert en persifleert KOBE de eigentijdse [muziek]cultuur. KOBE presenteert. Strakke choreografieën en een hoog playback-gehalte including Adult Toys, Pussytrack Terrortrack en de Killertrack.

performers: Nastaran Razawi Khorasani e.a., muziek: Jimi Zoet

Hoe? Wat? Waarom? In een wereld die haast onder uitroeptekens bezwijkt, biedt Boulevard dagelijks asiel aan vraagtekens. Ze zijn onder meer te vinden bij het gratis programma-onderdeel Openluchtgesprek. Tijdens dit dagelijkse gesprek met makers, experts en festivalbezoekers stelt theatermaker Emke Idema vragen en legt zo verbindingen tussen festival en stad. Hoe kijkt een stadsecoloog naar Nachtschade, een theatrale lofzang op de aubergine. Wat doen we op dagelijks niveau zelf aan verzet (Kalakuta Republik)? En waarom leest Wunderbaum de boeken van David Foster Wallace (Superleuk) aan flarden? Luister, denk en praat mee over onvermoede festivalcontext.

Gastenlijst

Een houten blok, een man, een vrouw. Dat klinkt overzichtelijk, maar niet bij Zinzi & Evertjan. In hun vrolijke performance komen beweging, theater en acrobatiek samen. In 2011 voltooiden ze de circusopleiding in Rotterdam [Codarts] en Tilburg [ACaPA]. Momenteel touren ze met Cie XY uit Frankrijk.

In samenwerking met performer Marijn Brussaard [1993] laat multidisciplinair kunstenaar Nikki Hock [Amsterdam, 1988] je door een angstlandschap reizen. Code oranje voor alle zintuigen: de performance Why why ohh why [YYOY] maakt extreem alert, dankzij een vernuftig spel met licht, kleur, temperatuur, geur en analoge geluids- en videoeffecten.
Het unheimische YYOY is het eerste deel in de trilogie Why why ohh why over de pijlers van het moderne burgerschap. Inspiratiebron is een uitspraak van de Brits/Hongaarse socioloog en dwarsdenker Frank Furedi: “The only thing we have to fear is the culture of fear itself.”

Combiticket op vrijdag 4 augustus: Why, Why ohh why van Nikki Hock en Imitation of Life van Kornél Mundruczó​/ Proton Theatre. Samen voor € 34,- / € 32,- Vrienden.

concept en spel: Marijn Brussaard en Nikki Hock

Twee mannen. De een is artiest. De ander portier, wanhopig op zoek naar zichzelf. Tot elke prijs wil hij de artiest beletten om op te treden. Alles is geoorloofd, want in deze voorstelling mag niets gebeuren. Best ingewikkeld, want een grap is per ongeluk zo gemaakt. Bij Theater Artemis zijn ze er zelf ook niet helemaal gerust op: “Wij beloven u niks. Maar maken wij dat waar?”

Twaalf jaar geleden stal Jetse Batelaan [Almere, 1978] de harten van publiek en pers met deze voorstelling. Het was zijn eerste jeugdregie, indertijd bij Tg. Max. “Monty Python voor kinderen”, mompelden velen. “Gek of geniaal”, stelde de jury van de Gouden Krekel. Een beeldende en licht absurdistische voorstelling die deel uitmaakt van de Nederlandse theatercanon.

“..het soort voorstelling dat je begrip van de wereld een kwartslag draait.”
(NRC Handelsblad)

Let op! Er rijden pendelbussen vanaf het festivalplein op de Parade naar de voorstellingslocatie. Deze vertrekken een half uur voor aanvang van de voorstelling.

Combiticket op zondag 6 augustus: Voorstelling waarin hopelijk niets gebeurt van Theater Artemis en Nachtschade: Aubergine van Muziek Theater Transparant. Samen voor € 27,- / € 25,- Vrienden.

Op donderdag 10 augustus te gast in Tafelen met makers om 16:15.

Op zaterdag 5 augustus te gast bij het Openluchtgesprek om 15:30.

regie: Jetse Batelaan

spel: René Geerlings, Martin Hofstra

coproductie met BonteHond

N.N. is nomen nescio. Maar N.N. is vooral een naam die aan bekendheid wint: Nienke Nillesen won op Boulevard 2016 de Fontys Entreeprijs voor haar muziektheaterproductie Masai. Hierin wisselt deze Nederlands-Tanzaniaanse mezzosopraan persoonlijke verhalen af met klassieke aria’s en Afrikaanse liederen. Centraal staat de relatie met haar vader, stamhoofd van de Masai, en met haar 32 halfbroertjes en -zusjes (geen hakuna typo oftewel tikfout, in het Swahili) Masai is een ontroerende en grappige voorstelling over familie, gemis, communicatie en een mysterieuze zandberg. Bovenal gaat Masai over cultuurverschillen, waar Nienke moeiteloos bovenuit steekt: “Al kan ik met een groot deel van mijn familie niet communiceren, toch heb ik door dansen, zingen en springen een grote connectie gevoeld.”

Heb je een CJP-Pas? Dat betaal je voor deze voorstellling slechts €10.

spel en zang: Nienke Nasserian Nillesen
muziek: Ben van Daal (piano), Jeanine Melis of Lieke Daniels (viool), Demos Horn of Reggy van Bakel (drums)
regie: Naomi van der Linden
spelcoach en regieadvies: Lizzy Timmers
coproductie met Theaterfestival Boulevard

Elke dag, met uitzondering van dinsdag 8 augustus, kun je in het Josephkwartier Tafelen met makers. Het diner is gekoppeld aan specifiek voorstellingsbezoek. Met maximaal acht andere gasten en een paar leden van het gezelschap-in-kwestie schuif je op de binnenplaats aan een grote gereserveerde tafel. Tafelen met makers vindt voor het derde jaar in successie plaats. Het is een beproefde mix van eten, verdieping en ontmoeting. Met volle mond vragen stellen mag. Ervoor of aansluitend bezoek je de voorstelling van de betrokken makers.

N.B. Gelet op het karakter van Tafelen met makers (gesprek) leent het zich niet voor doven/slechthorenden.

In [Not] My Paradise reist de Vlaamse theatermaker Sachli Gholamalizad [Anzali, 1982] naar Iran, waar ze geboren is. Ze voelt haar ooms aan de tand, die glunderend over Sachli’s opa vertellen. Hij had een wufte nachtclub waar diva’s dansten in dampen van alcohol. Naast voormalige clubbezoekers interviewt Sachli ook haar oma – die haar eigen weduwschap nauwelijks betreurt – en een achterdochtige tante. Zo schoffelt Sachli Gholamalizad aangestampte grond los. Oude verhalen, over liefde, moord en bloedverwantschap gaan weer ademen.
[Not] My Paradise is een geraffineerd vlechtwerk van spel, documentaire beelden en interviews over de vloeibaarheid van identiteit. Op Boulevard 2016 speelde Sachli Gholamalizad het veelgeprezen A reason to talk.

“In een tijd waarin de generaties onder druk van een dreigende financiële precariteit steeds meer tegenover elkaar komen te staan is de solidariteit tussen kleindochter en grootmoeder die in (Not) My Paradise centraal staat ronduit troostrijk te noemen.” (Theaterkrant)

Let op! Er rijden pendelbussen vanaf het festivalplein op de Parade naar de voorstellingslocatie. Deze vertrekken een half uur voor aanvang van de voorstelling.

Combiticket op zaterdag 5 augustus: (Not) My Paradise van Sachli Gholamalizad en De Helden van LOD/ Muziektheater Transparant. Samen voor € 26,- / € 24,- Vrienden.

Heb je een CJP-Pas? Dat betaal je voor deze voorstellling slechts €10.

spel: Sachli Gholamalizad

Regisseur Suze Milius is gefascineerd door de vertelkracht van kleur. Urlandperformer en lichtontwerper Marijn Alexander de Jong zoekt naar de intellectuele werking van gezongen tekst. Annelinde Bruijs verenigt hun onderzoek in een schrandere kleurenmusical-in-wording.

Beste cabaretliefhebber, over pakweg veertig leesseconden sta je op scherp. Versnelde polsslag, trillende pupillen. In het hoofd één vraag: hoe kom ik aan kaarten? Terechte opwinding, want Club Cabaret is een uniek concept. Je bezoekt Club Cabaret – de voorstelling in een Bosch café. Vanachter de spoelbak fileren verschillende Nederlandse en Zuid-Afrikaanse cabaretiers de staat van het land, waarbij ze ook debat uitlokken.

Deelnemers: Minou Bosua, Maud Vanhauwaert, Michiel Lieuwma, Patrick Nederkoorn, Pieter Derks, Katinka Polderman, Anne Neut, Jaap Robben en Flip Noorman.
Club Cabaret maakt deel uit van Engagement 2.0, een initiatief van de Koningstheateracademie in ’s-Hertogenbosch. Het omvat een wetenschappelijk, artistiek en publieksonderzoek. Tot de wetenschappelijke en culturele partners uit Nederland, Vlaanderen, Engeland en Zuid-Afrika behoort ook Theaterfestival Boulevard.

Beste cabaretliefhebber, over pakweg veertig leesseconden sta je op scherp. Versnelde polsslag, trillende pupillen. In het hoofd één vraag: hoe kom ik aan kaarten? Terechte opwinding, want Club Cabaret is een uniek concept. Je bezoekt Club Cabaret – de voorstelling in een Bosch café. Vanachter de spoelbak fileren verschillende Nederlandse en Zuid-Afrikaanse cabaretiers de staat van het land, waarbij ze ook debat uitlokken.

Deelnemers: Minou Bosua, Maud Vanhauwaert, Michiel Lieuwma, Patrick Nederkoorn, Pieter Derks, Katinka Polderman, Anne Neut, Jaap Robben en Flip Noorman.
Club Cabaret maakt deel uit van Engagement 2.0, een initiatief van de Koningstheateracademie in ’s-Hertogenbosch. Het omvat een wetenschappelijk, artistiek en publieksonderzoek. Tot de wetenschappelijke en culturele partners uit Nederland, Vlaanderen, Engeland en Zuid-Afrika behoort ook Theaterfestival Boulevard.

Hij zag haar verdrinken. Samen keken ze naar een vogel. Nooit voelde hij zich meer verbonden dan toen ze tegelijk hetzelfde zagen en dachten. Toen viel ze in de rivier. Nee, hij sprong haar niet na. Geen zwemdiploma, vooral geen moed.
De Helden is een monoloog en compositie voor stemmen, een muziekrobotje en ouderwetse bandrecorders. Over heroïek, een meisje en schuld die niet opdroogt.
Josse De Pauw [Asse, 1952] schreef De Helden met influisteringen van historica Sophie De Schaepdrijver. Zij deed onderzoek naar helden en heldinnen, vaak gewone stervelingen die het vuile werk opknappen.
Naast dit eerste deel uit een trilogie/trifonie biedt Boulevard ook het tweede deel 'De Mensheid'. Het zijn autonome stukken, los van elkaar te zien.

“De Helden is een complex werkstuk dat tal van registers bespeelt en zowel artistiek - esthetisch als
vanwege de technische vakkundigheid imponeert.” (De Morgen)

Let op! Er rijden pendelbussen vanaf het festivalplein op de Parade naar de voorstellingslocatie. Deze vertrekken een half uur voor aanvang van de voorstelling.

Regie, tekst spel: Josse De Pauw

Compositie & installatie:  Dominique Pauwels

Live remix: Brecht Beuselinck

Licht & decor: Eric Soyer

Kostuums: Greta Goiris

Research: Sophie De Schaepdrijver

Muziek (opname): SPECTRA Pieter Jansen (viool), Liesbet Jansen (viool), Bram Bossier (altviool), Vincent Hepp (altviool), Peter Devos (cello)

Programmatie & piano (opname): Dominique Pauwels

Zang (opname): Maria Portela Larisch

Stem meisje (opname): Cecile Verwee

Assistente kostuums: Claudine Grinwis Plaat Stultjes

Ontwerp & productie bug: Stichting Logos               

Technische coördinatie: Brecht Beuselinck

Techniek: Jannes Dierynck, Brecht Beuselinck

Productieleiding: Kristel Deweerdt

Pers & communicatie: Magalie Lagae, Inge Jooris, Lien De Trogh

Spreiding: Frans Brood Productions

Foto: Kurt Van der Elst

Video: Pascal Poissonnier, Jan Bosteels

Vertaling: Monique Nagielkopf

Productie: LOD muziektheater en KVS

Coproductie: Le Manège Maubeuge, La Rose des Vents Villeneuve d’Ascq, Théâtre de Namur

Met dank aan: Bart Maris, Wim Piqueur, David Messeman, DADA Studios

Stefan Kollee bracht met zijn band The Naked Sweat Drips onlangs debuutplaat Psycho Sister uit. De stem en tekstschrijver van deze zeskoppige psycho-grunge formatie gaat zowel op plaat als live volledig op in de schimmige personages en situaties die hij beschrijft en bezingt. Dit keer bemant de muzikant het podium zonder het armada achter zich met volledig eigen composities. Kollee brengt, spaarzame, bijna Springsteen-esque nummers met geen andere attributen dan gitaar, stem en mondharmonica. Zijn eigenzinnige mix van rauwe folk en schizofrene Americana doet wenkbrauwen fronzen en ruggen rillen.

Foto: Willem Melssen

De Pete Buijs Corner is te vinden op het festivalplein tegenover Theater aan de Parade, bij de Speciaalbierbar.

Zin om NOS-verslaggever Martijn van der Zande beeldvullend te zien? Dat kan. Op vier late nights houdt de Bosschenaar zijn TLKSHW in Café De Keulse Kar. Acteurs, muzikanten en andere spraakmakers zijn te gast. Wat hen verbindt, is Boulevard. Bekende tafeldames of -heren steunen Martijns kruisverhoren. Voor extra woordpeper zorgen de columnisten Nynke de Jong, Mijke Pol en Lucas de Waard. Flunknarf sluit elke TLKSHW af met een actuele rap.

Vrijdag 4 augustus: Dieuwertje Blok (tafeldame), Onno Hoes (gast), Nienke Nillesen (Boulevard-gast), Floor Bazelmans (muziek) en Lucas de Waard (column)

Zaterdag 5 augustus: Simone Weimans (tafeldame), Kiki Schippers (gast), Martine Decroos en Titus De Voogdt (Boulevard-gast), Lander Severins (muziek), Teddy Tops (column)

Vrijdag 11 augustus: Robbie Kammeijer (tafelheer), Vincent Bijlo (gast), Arnon Grunberg en Josse de Pauw (Boulevard-gast), Teun Beurskens (muziek) en Nynke de Jong (column)

Zaterdag 12 augustus: Maartje van Weegen (tafeldame), Leoni Jansen (gast), Viktorien van Hulst (Boulevard-gast), Matthias Valk en Bas Marée (muziek) en Mijke Pol (column)

Donald, Mano, Marnix, Nicola en Pablo, leden van de Amsterdamse Mauskovic-clan, trakteren op 70’s Afro-beat en Columbian Cumbia, versneden met vroege 80’s New York no-wave sound van ESG en Liquid Liquid.

Een excentrieke man met liefdesverdriet ziet overal liefde om zich heen. Mr. Mustache vertelt ons zonder taal zijn hilarische liefdesverhaal. Hij verovert het meisje, maar in de liefde wacht het onvoorspelbare altijd om de hoek.

Een dansvloer. Een straat feestje. Cumbia speelt op de achtergrond. Drie mensen beginnen te dansen. De intentie van dit werk is om een fysieke taal die zowel riskant als dynamisch is te creëren. Dit doen ze door moderne dans, acrobatiek en de mechanismen van contact; de contant gevaarlijke uitdaging om genoemd contact tussen de lichamen te zoeken zonder de duidelijke intentie van de ander zijn motivatie te schaduwen.

Artiesten: Candelaria Antelo/Anuska Alonso, Maximiliano Sanford, Lucio Baglivo.

Choreografie: Lucio Baglivo with the support of  Candelaria Antelo, Maximiliano Sanford.

Kostuum design: Lucio Baglivo.

Muziek: Electrónic Cumbia Mashup

In samenwerking met: Soledad Oviedo.

Fotografie: Bárbara Crosetti.

Origineel Concept: Lucio Baglivo.

Regisseur: Lucio Baglivo.

Lucio Baglivo wordt ondersteund door Robert Wilson.

Dit werk is gemaakt in de Temporary Residences en geprezen door de CDC (Centro Danza Canal) in Madrid en de CNDE (National Dance Company of Spain)

Tussen houten kubussen onderzoekt het Catalaanse trio PSirC – twee mannen en een vrouw – de duizelingwekkende relatie tussen acrobatiek en meetkunde. Al snel blijkt de driehoek een geometrische figuur vol emoties. Kunnen er nieuwe figuren uit ontstaan? Acrometria is een ontregelende ontmoeting tussen grensverleggers.

Elke dag, met uitzondering van dinsdag 8 augustus, kun je in het Josephkwartier Tafelen met makers. Het diner is gekoppeld aan specifiek voorstellingsbezoek. Met maximaal acht andere gasten en een paar leden van het gezelschap-in-kwestie schuif je op de binnenplaats aan een grote gereserveerde tafel. Tafelen met makers vindt voor het derde jaar in successie plaats. Het is een beproefde mix van eten, verdieping en ontmoeting. Met volle mond vragen stellen mag. Ervoor of aansluitend bezoek je de voorstelling van de betrokken makers.

N.B. Gelet op het karakter van Tafelen met makers (gesprek) leent het zich niet voor doven/slechthorenden.

In 'Waar heb je zolang gezeten' volgen we Jack, een jongeman die op zoek is naar zijn plaatsje in de wereld. Tijdens zijn zoektocht merkt hij dat hij nergens kan aarden. Tot hij een verlaten meer ontdekt. Een verlaten meer, omringd door bos en een oude redderstoel. Daar vindt Jack zichzelf. Denkt hij. Hij gaat op zoek naar geluk en raakt verzeild in een droomwereld, in een oneindige en complexe gedachtestroom die hem niet meer loslaat.

'Waar heb je zolang gezeten', een monoloog over een jongen die zocht maar nooit vond.

Wat is thuis? Je bovenkamer, waar een kacheltje brandt? Of de cel van een psychiatrische inrichting? Beide, voor Daniil Charms [1905-1942], de grootste absurdistische schrijver van Rusland. Zijn schedel gloeide van scheppingsdrift, maar hij stierf in een gesticht nadat Stalin hem krankzinnig had laten verklaren.
In de ijzersterke theatermonoloog Salut Copain vertelt de Vlaams-Algerijnse theatermaker Dounia Mahammed [Brussel, 1990] over haar eigen overpeinzingen, geïnspireerd door de teksten van Charms. Maximaal benut ze de taal om het alledaagse te omsingelen, tot het capituleert en zijn eigenaardigheid erkent. Dounia filosofeert, droomt en bevraagt en schippert tussen vertwijfeling en verbazing. Een sterke voorstelling – vijf sterren in de Theaterkrant – over het belang om het vreemde vreemd te durven laten zijn.

spel: Dounia Mahammed

Lucas de Waard [Den Bosch, 1984] is vermoedelijk achter de Bossche typemachinefabriek Remington verwekt: altijd schrijflustig. Hij tikte tantaliserende teksten voor onder meer Cojones [VARA], Het Zuidelijk Toneel en Bos Theaterproducties. In 2016 won hij met Willem Ruis; de show van zijn leven een Musical Award voor Beste Script. Eerder verscheen zijn debuutroman De Kamers. Opvolger Kraaien tellen verschijnt deze zomer.
Met zijn literaire revue De Waard en zijn Gasten XL liet Lucas een bomvol Boulevard Theater in 2016 naar en improvisaties en inkt ruiken. In sneltreinvaart brachten de beste schrijvers en muzikanten van Nederland voordrachten, korte interviews en muziek. Gelet op dat succes krijgt dit live literatuurprogramma een XL-uitvoering. Want Remington is failliet, maar de letteren leven lustig verder. Te gast zijn onder anderen Roos van Rijswijk [winnares Anton Wachter-prijs voor 'Onheilig'], Jan Beuving [winnaar Annie M.G. Schmidt-prijs, vaste columnist Studio Voetbal], Daan Windhorst (De orde van de dag, de Correspondent, "De fractie" en het boek "Gifjes"), singer-songwriter Iris Penning (finalist Grote prijs van Nederland, veelgeprezen debuutalbum 'Spreken met suiker') en Lotte Lentes (bekend van 'Een tweede keer kijken', 'De jongen, het stof' en het schrijven voor Das Magazin en NT Gent. In 2018 verschijnt haar debuutroman bij Cossee).

Heb je een CJP-Pas? Dat betaal je voor deze voorstellling slechts €10.

concept: Lucas de Waard
met: Lucas de Waard, Roos van Rijswijk, Jan Beuving, Daan Windhorst, Iris Penning

MOEDER MOET is de afstudeervoorstelling van Janti Kramer. Een vierdejaars student van de opleiding Docent Theater te Fontys Hogeschool voor de Kunsten.

Zij heeft het stuk ‘Mutter Courage und ihre Kinder’ van Bertolt Brecht naar eigen hand bewerkt en zich verdiept in de beweegredenen van mensen. Zoals bijvoorbeeld van de mensen die zich bevinden in een oorlogsgebied, van mensen die op een afstand toekijken en die van de acteurs die hun eigen verhaal willen vertellen.

De cast, die uit huidige studenten en afgestudeerden van de Fontys bestaat, heeft tijdens het repetitieproces spelenderwijs onderzoek gedaan naar de epische theaterstijl. Een zoektocht naar de dunne lijn het personage en de acteur zelf. De combinatie van een oorlogsverhaal, koppige acteurs, groteske personages en de epische theaterstijl resulteren in een heftig verhaal met een komisch jasje.

“Wil je van de oorlog leven, dan moet je ‘m ook weleens wat geven.”

Zout houdt bederf tegen. Dat weten niet alleen zeevaarders, maar ook sommige theatermakers. In An incomplete life pekelt Wild Vlees succesvol de aandacht van het publiek. Tegelijkertijd omhelst deze fascinerende performance van Tamar Blom [NL, 1992] en Francesca Lazzeri [Italië, 1991] de vergankelijkheid. Wat is de rol van het menselijk leven op aarde? Waarom willen we het koste wat het kost behouden? Leven is langzaam leren verdwijnen, vertelt het verstilde An incomplete life. Tot de laatste korrel.

De jonge makers van Wild Vlees hebben een meerjarige samenwerking met Boulevard. Eerder toonden ze Body On/Off en When everything is human, the human is an entirely different thing, waarin een man en een vrouw in gips vervloeien.

Wild Vlees heeft opnieuw een vorm gevonden om de kwetsbaarheid van een mensenleven op veelzeggende wijze invoelbaar te maken. - ***** Theaterkrant

Op maandag 7 augustus te gast in Tafelen met makers om 17:30.

performance: Tamar Blom en Francesca Lazzeri

coproductie met Festival Cement, Het Huis Utrecht, Theaterfestival Boulevard

Wij stellen ons graag voor als Panda Romance, een Tilburgse band vol jonge, prikkelende energie. Muziek is verhalen vertellen, en Panda Romance is altijd opzoek naar een luisterend oor. Zangeres Eva grijpt je met haar donkere, soms breekbare doch vooral krachtige vocals. De mannen vullen deze sound aan met een deken van dramatisch, steady spel, die je meesleept door de ups en downs van het leven. Vandaag kun je de nummers akoestisch beluisteren, zoals ze ooit zijn bedoeld.

De Pete Buijs Corner is te vinden op het festivalplein tegenover Theater aan de Parade, bij de Speciaalbierbar.

Wij stellen ons graag voor als Panda Romance, een Tilburgse band vol jonge, prikkelende energie. Muziek is verhalen vertellen, en Panda Romance is altijd opzoek naar een luisterend oor. Zangeres Eva grijpt je met haar donkere, soms breekbare doch vooral krachtige vocals. De mannen vullen deze sound aan met een deken van dramatisch, steady spel, die je meesleept door de ups en downs van het leven. Vandaag kun je de nummers akoestisch beluisteren, zoals ze ooit zijn bedoeld.

Aarde aan oren: ga open! Voor? Iets dat je niet eerder hoorde: een verrukkelijke mix van Trans-Alpine genres – zoals fanfare en tarantella – Felliniaanse opera buffa, electro Balkan-sounds en hints van klezmer. Uitvinder is Luc Bassanese die met zijn vijfkoppige Piccola Orchestra Popolare [P.O.P] aantreedt.

Wie Walvis is een gezelschap dat ook buiten de Noordelijke IJszee op humoristisch muziektheater trakteert. Voor Blauw Gras strijken ze neer op een boerderij waar blauw gras wordt gemaakt. Hier wonen opa, moeder, zoon Woody en dochter Sue. Vaak zingen en musiceren ze.
Op een dag staat er plots een vreemd huisje op het erf. Hun erf. De muziek die eruit opklinkt, lijkt volstrekt niet op de bluegrass die zij altijd met elkaar spelen. Wie woont daar? Wat moet dat!? Weg met die vreemdeling! Ze besluiten om hem het leven op deze plek onmogelijk te maken.

regie: Albert Klein Kranenburg
spel en muziek: Suzanne Bakker, Vincenzo Castellana, Stijn Hoes, Amarins Romkema en Carlos Zorita Diaz

Wat zouden de dingen zeggen als ze een stem hadden? Wat voelt een potlood? Hoe is het om de lucht te zijn? Wat denken de stenen waarover wij lopen? In het Parlement van de Dingen proberen we de dingen een stem te geven.

Geïnspireerd op gesprekstechnieken en -rituelen van over de hele wereld bouwt Building Conversation al vier jaar aan een repertoire van gesprekken met deelnemers uit heel Europa.

Vorige zomer ontwikkelde Building Conversation het Parlement van de Dingen, een gespreksvorm die op het werk van de Franse socioloog en filosoof Bruno Latour stoelt. Nu creëren zij samen met Theater Artemis en Boulevard een generatie-overstijgende editie van het Parlement van de Dingen: ouders en kinderen worden uitgedaagd om zich in het perspectief van een ding te verplaatsen. Na afloop is er picknick met taart.

Je kunt voor deze voorstelling alleen duo-kaarten kopen, dit betekent 1 volwassene en 1 kind.

Op donderdag 10 augustus te gast in Tafelen met makers om 16:15.

In Autocue onderzoeken Anne Maike Mertens en Stephanie Louwrier de kracht van het spreken, de macht van het speechen, het vermogen om het publiek te sturen. Zijn het de woorden die spreken? Of is het de toon, houding of mimiek? Waarom geloven we de een meteen en blijven we achterdochtig bij de ander? Een humoristische, scherpe en
verwarrende solo van Stephanie Louwrier.

spel en concept: Stephanie Louwrier
regie en concept: Anne Maike Mertens

Twee mannen. De een is artiest. De ander portier, wanhopig op zoek naar zichzelf. Tot elke prijs wil hij de artiest beletten om op te treden. Alles is geoorloofd, want in deze voorstelling mag niets gebeuren. Best ingewikkeld, want een grap is per ongeluk zo gemaakt. Bij Theater Artemis zijn ze er zelf ook niet helemaal gerust op: “Wij beloven u niks. Maar maken wij dat waar?”

Twaalf jaar geleden stal Jetse Batelaan [Almere, 1978] de harten van publiek en pers met deze voorstelling. Het was zijn eerste jeugdregie, indertijd bij Tg. Max. “Monty Python voor kinderen”, mompelden velen. “Gek of geniaal”, stelde de jury van de Gouden Krekel. Een beeldende en licht absurdistische voorstelling die deel uitmaakt van de Nederlandse theatercanon.

“..het soort voorstelling dat je begrip van de wereld een kwartslag draait.”
(NRC Handelsblad)

Bij de voorstellingen met audiodescriptie bieden we een introductie aan. Wil je voorafgaand aan de voorstelling kennismaken met decor en spelers, stuur dan een e-mail naar Marieke Huysmans via toegankelijkheid@festivalboulevard.nl of bel 073 - 6124505. We nemen dan contact met je op om details als aanvangstijd, locatie en vervoer door te geven.

Let op! Er rijden pendelbussen vanaf het festivalplein op de Parade naar de voorstellingslocatie. Deze vertrekken een half uur voor aanvang van de voorstelling.

Combiticket op zondag 6 augustus: Voorstelling waarin hopelijk niets gebeurt van Theater Artemis en Nachtschade: Aubergine van Muziek Theater Transparant. Samen voor € 27,- / € 25,- Vrienden.

Op donderdag 10 augustus te gast in Tafelen met makers om 16:15.

Op zaterdag 5 augustus te gast bij het Openluchtgesprek om 15:30.

regie: Jetse Batelaan

spel: René Geerlings, Martin Hofstra

coproductie met BonteHond

Beytna betekent 'ons thuis'. Dat klinkt niet buitensporig Hollands. Klopt: het is Libanees. Choreograaf Omar Rajeh uit Libanon zet vier borden en glazen klaar. Te gast zijn de choreografen Hiroaki Umeda, Anani Sanouvi en Koen Augustijnen uit respectievelijk Japan, Togo en België.
Aan tafel houden ze de hedendaagse dans uit ieders land tegen het licht. Hoe verhoudt die zich tot de traditie? De kunstenaars dansen, spelen, praten, koken, eten en drinken. Gulzig vieren ze hun culturele diversiteit en de overeenkomsten. Aan het einde van deze muziektheater- en dansvoorstelling nodigen ze het publiek op het podium uit voor kleine hapjes. Een feest voor oog, oor, voet en mond. Maar vooral voor de geest, die zich weinig van slagbomen en visa aantrekt.

“Deze dansvoorstelling is gericht op het vormen van een gemeenschap, het betrekken van mensen bij elkaar, het organiseren van ontmoetingen en openstaan voor andere culturen. Een logisch thema in een tijd waarin verbindingen tussen culturen juist onder vuur liggen. Kunst verbindt, ook vanuit het verdomhoekje.”
– Theaterkrant ***

Combiticket op maandag 7 augustus: Phobiarama van Dries Verhoeven en Beytna van Omar Rajeh. Samen voor € 32,50 / € 30,50 Vrienden.

Op maandag 7 augustus te gast bij het Openluchtgesprek om 15:30.

Let op! Er rijden pendelbussen vanaf het festivalplein op de Parade naar de voorstellingslocatie. Deze vertrekken een half uur voor aanvang van de voorstelling.

Concept & regie: Omar Rajeh | Maqamat Dance Theatre
Gespeeld en gedanst door: Koen Augustijnen, Ziad Ahmadie, May Bou Matar, Moonsuk Choi, Ziyad Youssef Hbeisch, Samir Nasr Eddine, Omar Rajeh, Ziyad Sahahb, Anani Sanouvi
Choreografie: Koen Augustijnen, Omar Rajeh, Anani Sanouvi, and Hiroaki Umeda
Muziek compositie: Ziad Ahmadie, Ziyad Youssef Hbeisch, Samir Nasr Eddine & Ziyad Sahhab
Percussie: Ziyad Youssef Hbeisch
Vocalen: Nohad Rajeh
Scenografie & kostuums: Mia Habis
Geluidstechnicus: Jean-Christophe Batut
Licht design: Victor Duran Manzano
Technisch regisseur: Nadim Deaibes
Technische assistent: Salim Abou Ayyash
Kleding: Georges Jamo
Grafisch design & video animatie: Joe Elias/Nimslabs
Fotografie: Tony Elieh

Geproduceerd door: Maqamat Beit El Raqs

Coproductie van: BIPOD-Beirut International Platform of Dance, Tanzquartier Wien, Les Théâtres de la Ville de Luxembourg, CCN de La Rochelle / Cie Accrorap-Direction Kader Attou, Theater im Pfalzbau-Ludwigshafen, en Fondazione Fabbrica Europa.

“Deze dansvoorstelling is gericht op het vormen van een gemeenschap, het betrekken van mensen bij elkaar, het organiseren van ontmoetingen en openstaan voor andere culturen. Een logisch thema in een tijd waarin verbindingen tussen culturen juist onder vuur liggen. Kunst verbindt, ook vanuit het verdomhoekje.”
– Theaterkrant ***

Lees de recensie hier

Ode aan de aubergine! Want zonder haar waren Griekse moussaka, Libanese baba ganoesj, Italiaanse melanzane en Turkse imambayildi sneue ovengerechten. Een bereisde vrucht is het: van oorsprong uit Myanmar, later mediterraan. In de avontuurlijke muziektheaterproductie Nachtschade: Aubergine gaan sopraan Claron McFadden [1961, New York] en documentairemaker Lisa Tahon [1989, Oostende] op zoek naar de gemeenschappelijkheid van al die culturen. Hun reisleider: de aubergine, die tot de familie der nachtschade behoort – ook in een plantkundige benaming kan poëzie kiemen.

Claron McFadden is te gast bij mensen in Marokko, Sicilië, Griekenland en Turkije, waar ze lokale auberginerecepten leert en een traditioneel lied oefent. Al die verworvenheden vormen de basis voor een culinair en theatraal concert over ons verlangen naar identiteit in een snel veranderende, nomadische wereld. Het publiek ervaart de veelzijdige auberginekeuken in combinatie met reisverhalen, een documentaire en live muziek met invloeden uit tal van culturen.

“De reisliederen die ze ten gehore brengt, zijn even schitterend als indrukwekkend. Haar muziekstijl houdt het midden tussen jazz en gospel, met een fantastische flirt met klassieke muziek en oosterse invloeden.” (Theaterkrant)

Op zondag 6 augustus te gast bij het Openluchtgesprek om 15:30.

in coproductie met Concertgebouw Brugge en Operadagen Rotterdam

concept en zang: Claron McFadden
video: Lisa Tahon
compositie: Tuur Florizoone, Osama Abdulrasol, Yannick Peeters
regieadvies: Sjaron Minailo
muziek: Oleg Fateev [accordeon], Lode Vercampt [cello], Yannick Peeters [contrabas], Jean-Philippe Poncin [klarinet], Osama Abdulrasol [qanun en ud], Shahin During [percussie]

Een Syriër en een Colombiaan. Elk geworteld in zijn eigen geschiedenis, elk vreemdeling bij aankomst op Schiphol. Tijd voor een rustverstorende vraag: zijn wij niet allen vreemdeling in eigen land? Waar behoren wij toe? Wat is onze bestemming nu grenzen lijken te bepalen wie we zijn?
In muziektheater- en dansvoorstelling De zoektocht laten bariton Michael Wilmering [Colombia, 1988] en danser Ahmed Joudeh [Syrië, 1990] culturele grenzen versmelten.
Ahmad groeide op in een Palestijns vluchtelingenkamp bij Damascus. Tijdens de oorlog bleef hij dansles aan kinderen geven. In oktober 2016 vluchtte hij met steun van het Nationale Ballet naar Nederland, nadat de Nieuwsuur-documentaire Dance or Die aandacht op zijn leven had gevestigd.

Hij won bij het IVC in 2014 (samen met pianist Javier Rameix) de 'Persprijs - Lied Duo' en de 'Junior Jury Prijs - Lied Duo'. Bij het IVC in 2016 (categorie Lied Duo) won hij de Vriendenprijs van het IVC. 

zang: Michael Wilmering
dans: Ahmad Joudeh
piano: Kanako Inoue
choreografie: Peter Leung
presentatie: i.s.m. Internationaal Vocalisten Concours

Singer-songwriter Tenfold vertelt met haar folky liedjes verhalen die je meenemen in haar visie op de wereld. De vertolking wordt gebracht met een knipoog, die in combinatie met de melancholische ondertoon zorgt voor een relativerend contrast. Inspiratiebronnen als The Tallest Man On Earth en Laura Marling zijn terug te horen in haar zang- en gitaarspel. 

Sinds 2014 treedt Tineke Hussaarts op als solo-artiest onder de naam Tenfold. Dat jaar speelde zij 21 shows tijdens de Popronde en verzorgde de support van Moss. Ook bracht Tenfold haar eerste titelloze EP uit, waarvan alle handgemaakte exemplaren uitverkochten. In het voorjaar van 2016 was Hussaarts de vaste support act van Lucky Fonz III tijdens zijn In Je Nakie tour. Ook was zij te zien in een uitverkochte Melkweg (The Max) als support van Sam Hunt en verzorgde zij voorprogramma’s van o.a. Benjamin Francis Leftwich, Tiny Ruins en William McCarthy van de Augustines.

Voor haar nieuwe EP werkte Tenfold samen met Peter Akkerman (Alamo Race Track, Pien Feith). De vier liedjes die ze opnamen in de studio van Alamo Race Track werden op 27 oktober 2016 gepresenteerd in de Roode Bioscoop in Amsterdam tijdens de releaseshow van de EP ‘Before We Go Somewhere’

Foto: Rosa de Weerd

De Pete Buijs Corner is te vinden op het festivalplein tegenover Theater aan de Parade, bij de Speciaalbierbar.

Geen bloedverwanten, wel vier muzikale broeders die zich tegen de sound van The Band, CCR, The Rolling Stones en Otis Redding aanschurken. Zompige grooves, smerige roots en energieke rock & roll die overspelig lonkt naar blues, gospel en sixties rock.

Elke dag, met uitzondering van dinsdag 8 augustus, kun je in het Josephkwartier Tafelen met makers. Het diner is gekoppeld aan specifiek voorstellingsbezoek. Met maximaal acht andere gasten en een paar leden van het gezelschap-in-kwestie schuif je op de binnenplaats aan een grote gereserveerde tafel. Tafelen met makers vindt voor het derde jaar in successie plaats. Het is een beproefde mix van eten, verdieping en ontmoeting. Met volle mond vragen stellen mag. Ervoor of aansluitend bezoek je de voorstelling van de betrokken makers.

N.B. Gelet op het karakter van Tafelen met makers (gesprek) leent het zich niet voor doven/slechthorenden.

In verschillende Europese steden bouwt United Cowboys een biotoop waar dansers, performers en muzikanten verblijven. Na een tijd breekt United Cowboys het kampement op. Performers stappen in of uit het tableau de la troupe. Zo lijkt Match op het sprookje Zwaan-kleef-aan: Grimm anno 2017, slingerend van hot naar her zonder huis.
Grimmig? Soms. United Cowboys is intens, uitputtend, all the way. Maar ook ondraaglijk donszacht. Die uitersten verenigt Match in dans, performances en muziek op de vierkante meter. Bezoekers lopen rond in deze levende installatie die hun kijkcodes beproeft.
Op Boulevard 2015 en 2016 verraste het Eindhovense gezelschap met respectievelijk Burn en This is not a Sad song, twee compromisloze voorstellingen over de manie die leven heet.

Lees de recensie in de Theaterkrant hier.

Concept: Maarten van der Put, Pauline Roelants
spel, dans: internationale cast van dansers en performers verbonden aan United Cowboys en m.m.v. De Gelukzoekers uit ’s-Hertogenbosch
coproductie met Theaterfestival Boulevard en Grec Festival Barcelona

Onder curatorschap van Wild Vlees is de route Beeldenstorm tot stand gekomen. De tocht voert langs vier beeldende installaties/performances/werken: I’m not here says the void van Julian Hetzel, Reborn van Pleun van Dijk en An incomplete life en Apocalypse: The second horse van Wild Vlees.

De makers van Wild Vlees leggen graag zelf uit hoe Beeldenstorm tot stand is gekomen, lees het hier.

Op maandag 7 augustus te gast in Tafelen met makers om 17:30.

Op dinsdag 8 augustus te gast bij het Openluchtgesprek om 15:30.

We omhelzen de leegte om de leegte te ontwijken. Julian Hetzel [Baden-Württemberg, 1981] lust wel pap van die paradox. Zijn performance I’m Not Here Says The Void gaat over 21ste-eeuwse verveling, eenzaamheid en angst voor aanraking. Met sprekende gordijnen [sic], een zitbank die op Fingerspitzen reageert en dansend folie creëren twee performers een donker en verwarrend universum. Theater, dans, beeldende kunst en minimale elektronische muziek fungeren als gids.
Met zijn beeldende werk gooit Julian Hetzel hoge ogen op festivals in Europa. Niet voor watjes: I’m Not Here Says The Void nodigt de bezoeker uit om te erkennen dat realiteit slechts een bedenksel van de waarnemer is.

regie: Julian Hetzel
choreografie: Michele Rizzo
spel: Claudio Rietvelt, Julian Hetzel
presentatie onder curatorschap Wild Vlees
coproductie met Spring festival, Spielart Festival Munich, Theater der Welt Mannheim en Brut Wien

Scheikundedoosplezier, waarbij je de reacties – sissen, verbinden, exploderen – amper kunt voorspellen. Dat beleef je bij De Werfplaats #2. Tijdens Boulevard werken regisseurs, acteurs, schrijvers, componisten en muzikanten aan een interventie of een stuk. De makers kennen elkaar nog niet. Op gezette tijden zwiepen ze de deuren van hun atelier open: het publiek mag zien en horen wat er gebeurt. Festival Cement maakt deze tweede editie van De Werfplaats – de primeur was eerder dit jaar tijdens hun eigen festival – op verzoek van Boulevard. Coen Cornelis, deelnemende schrijver van De Werfplaats #1: “Het is een kans om te ontdekken dat Sartre ongelijk had. De hemel dat zijn namelijk de anderen.”

TAALDORST is de afstudeerregie van Xanthe Lamers, recent afgestudeerd aan de Academie voor Theater te Tilburg. TAALDORST is een eigen bewerking op de tekst ‘SPRAAKWATER’ van Frank Siera. In de voorstelling speelt taal – in al haar facetten – de hoofdrol. Een verteltheatervoorstelling over het spanningsveld tussen stilte en kakafonie.

TAALDORST vertelt het waargebeurde verhaal omtrent de Pianoman. Op een weinig veelbelovende donderdag 7 april doemt vanuit de zee bij het Engelse stadje Sheerness een man op. Hij spreekt niet, zijn identiteit is onbekend, hij speelt enkel piano. Heel Sheerness staat op z’n kop. De media ontploft. Iedereen raakt in de ban van de zwijgende man.

Wie is deze man en wat doet hij hier?
Welke geheimen verzwijgt hij?
Wat heeft hij uitgespookt?
Waar komt hij vandaan?
Wat is hij van plan?

Op zondag 13 augustus om 14:00 vind de prijsuitreiking van de Fontys Entreeprijs plaats in de Muzerije.

De molenaar maalt; Sabine ook. Zielsgraag zou ze willen ontsnappen aan de kolkende letters, pixels, geluiden en indrukken. Maar alles tolt. In Almost Alive, haar derde danssolo, laat Sabine Molenaar [Roosendaal, 1985] de realiteit nog verder achter zich en gaat ze nog dieper. Naar die ene, gapend lege plek, waar het donker is. Waar geborgenheid en rust wachten, maar ook chaos en desoriëntatie op de loer liggen.

Almost Alive is een aaneenrijging van transformaties in beelden, gemoedstoestanden, fysieke sensaties en energie. Sabine Molenaar spreekt een extreem fysieke en beeldende bewegingstaal, die de titel nog intrigerender maakt. Wordt op de vloer, die naar natte aarde ruikt, een moloch, mens of mysterie geboren?

choreografie en dans: Sabine Molenaar

coproductie met Festival Cement en DansBrabant

Speak Up combineert muziekstukken voor de saxofoon met spoken word. Alle werken samen vertellen het verhaal van jeugdige energie en levendige avontuurlijkheid dat langzaam vergaat onder het gewicht van angst en verspilde kansen. De ontdekkingstocht terug van wanhoop naar stemmige opgewektheid. Richter nodigt zijn publiek uit op een muzikale reis vol herkenbare geluiden op een vernieuwende manier gebruikt met invloeden van het minimalisme, jazz, funk en hip-hop.

Op zondag 13 augustus om 14:00 vind de prijsuitreiking van de Fontys Entreeprijs plaats in de Muzerije.

We all want to go home

Little words become big pains

There’s a silence in my head

Like a fool, I keep my mouth shut

Before I say something wrong

Little me is running fast, there's no time for me to think

I wrote it all, but nobody said a word

Why would we load our guns to kill?

Why should we let people in this pain?

We all want to go home, in a safe world

We all want to be free

Little drops are falling down

From my cheeks to my neck, to the ground

My heart is locked, but there’s no key

To the freedom that I need

Why would we load our guns to kill?

Why should we let people in this pain?

We all want to go home, in a safe world

We all want to be free

We all want to go home, in a safe world

We all want to be free

Could it ever be?

De Pete Buijs Corner is te vinden op het festivalplein tegenover Theater aan de Parade, bij de Speciaalbierbar.

In zonlicht gedrenkte americana, vintage soul, psychedelische pop, futuristische latin jazz en 70s rock nuggets en funk. You name it: deze zes kosmische night riders uit Rotterdam overstijgen elke hype. Tijdloze retro.

Alles mag. Headbangen met fopspeen. Stagediven met wippedippebeker. Of pogoën vol peuterpower. Want zanger en presentator Jelle Amersfoort [Warnsveld, 1980] en zijn liveband hijsen de leukste en bekendste kinderliedjes in een popjasje. Staat ze goed! Extra feestreden: het is hun tiende Kinderpopconcert op Boulevard! Oude rockers? Schei toch uit, jôh. Mick Jagger, díe is oud.

In een veld van tientallen speakertjes bouwen de muziektheatermakers Karlijn Hamer (zang) en Mathijs de Valk (elektronica) een troostrijk concert van één klank. Elke toon is een leven dat komt en gaat. ZOG verkeert in een onderzoeksfase. Spits je proefkonijnoren.

concept en uitvoering: Karlijn Hamer en Mathijs de Valk

De winnaars van Kunstbende, Popsport Brabant en Festival 39graden schuimen deze zomer de festivals af. They’ll get you. Met taal, theater, dans en muziek. Voor de nietsvermoedende lezer: Kunstbende is de moestuin van kunstenaars tussen 13 en 19 jaar. Popsport Brabant is een landelijk coachingsprogramma voor jong muziektalent. Festival 39Graden geeft creatieve beloftes tussen 15 en 21 jaar de kans voor een groter publiek te spelen.

Het dansarrangement van Theaterfestival Boulevard, inclusief driegangendiner met drankjes, de prachtige voorstelling van het Burkinees dansgezelschap Faso Danse Théâtre en alles wat je je daar omheen kunt wensen. Na afloop is er de mogelijkheid voor een eigen dans op het festivalplein.
Het programma:

Prijs € 77,50

Op Spotify is A Horse with No Name van America 64.122.538 keer beluisterd. Dat zijn 256.490.152 hoeven op weg naar vrijheid. Ga je ervan struikelen? Het Vlaamse dansgezelschap Kabinet K laat zien hoe je weer kunt opstaan. In Horses vormen acht dansers – twee volwassenen en zes kinderen – een kluwen waaruit ontroerende duetten ontstaan. Volwassene en kind. Kind en kind. Wie is de ruiter? Wie het paard? In een landschap van bakstenen, touw en zeil zoeken ze antwoorden.
Horses is dromen in galop. Warm, kolkend, speels. Over kwetsbaarheid. Over klein en groot willen zijn. Een energiek pleidooi voor zorgzaamheid en vrijheid. So let’s ride together, zegt de dans van Kabinet K. Voor de 64.122.539ste keer op weg naar vrijheid.

Combiticket op dinsdag 8 augustus: For The Time Being van Schweigman& en Horses van kabinet k. Samen voor € 29,- / € 27,- Vrienden.

Heb je een BankGiro Loterij VIP-KAART? Dat betaal je voor deze voorstellling slechts €12,50.

choreografie: Joke Laureyns & Kwint Manshoven
dans: Jacob Ingram-Dodd, Evelyne Rossie, Kwint Manshoven, Jitte Schoukens, Mona De Broe, Lio Maelfeyt, Judith Ginvert, Suza De Gryse/Louisa Vermeire

coproductie met TAKT & STUK

Harderwijk, eat your heart out! Op 8 augustus spartelen De Dolfijntjes niet in een chloorhoudend bassin, maar in een bad van bier en clubhouseklanken. Op Boulevard, where they belong.
Speciaal voor dit festival krijgt het achtkoppige West-Vlaamse collectief rond acteurs/muzikanten Wim Opbrouck [Bavikhove, 1969] en Wim Willaert [Nieuwpoort, 1967] versterking van nog eens acht musici. Dat resulteert in krachtige en gruizige rock & roll, maar ook in funk, punk, smartlap, noise, polka, disco, jazz en blues – een mix die zelfs je zonnevlecht laat dansen. Het instrumentele hart van De Dolfijntjes wordt gevormd door twee sufgebeukte maar onverminderd krachtige accordeons uit Taiwan.

met: Wim Opbrouck [accordeon, keyboards en zang], Wim Willaert [accordeon en zang], Luc Byttebier [bas], Marc Holvoet [gitaar], Dick Vanhoegaerden [drums], Tom Callens [saxofoon], Ruben Deprez [trombone], Piet Jorens [percussie] e.a.

Harold K ‘short stories in onvervalsbaar Limburgs’. De liedjes van Harold K zijn pakkende short stories in onvervalsbaar Limburgs. Hij zingt vanuit hart en ziel en zit de luisteraar dicht op de huid. Voor inspiratie delft hij in de onuitputtelijke goudmijn van de Amerikaanse folk en blues. Als troubadour pur sang vertelt Harold zijn ongepolijste verhalen met humor en empathie. Harold K groeide op als Harold Konickx in Susteren, ingeklemd tussen België en Duitsland. Ter geruststelling aan zijn ‘Hollandse’ luisteraars: ook als je Harold niet letterlijk verstaat, begrijp je altijd waar hij het over heeft. K geniet zowel regionale als landelijke bekendheid. Muziektijdschrift OOR schreef over zijn laatste cd Heppeneert (2014): ‘Onder die zachte stem en warme akoestische gitaar verbergt zich een ongestild verlangen naar eenvoudiger bestaan, zonder de hectiek van de stad, ver weg van het dwingende wereldnieuws.’ Het bijna volledig Limburgstalige Heppeneert is omarmd door L1 en schopte het tot ‘Geluid van Zuid’-cd. De titeltrack bereikte een nummer één notering in de L1mbo Top 10. In 2015 sleepte Harold K een nominatie voor de Jo Erens Prijs in de wacht. Onlangs bereikte Harold K de finale van de singer/songwriter-wedstrijd Mooie Noten in zijn woonplaats Amsterdam. Opvolger van Heppeneert heet Mama Courage en verschijnt bij Marista (november 2017). Voor dit album werkte hij nauw samen met vocaliste Eva Pelt met wie Harold regelmatig optreedt, zo ook vanavond op de Boulevard.

De Pete Buijs Corner is te vinden op het festivalplein tegenover Theater aan de Parade, bij de Speciaalbierbar.

Radicale Hofstadgroep, in de opgewekte zin van het woord: deze vier Hagenezen sleuren je een muzikaal duinpannetje in om de sixties te herbeleven. Fluitende gitaar- en orgel riffs, melodische bas, swingende drums, shout & harmony.

Alles is energie, stelt hiphop danser en choreograaf Shailesh Bahoran [Nickerie, 1983]. Zijn fascinatie voor ontbranding – van lucifers tot aan de elektrische prikkels die zijn 640 spieren aansporen – keert terug in zijn dansvoorstelling Ignite. 

Shailesh werkte samen met onder meer Het Nationale Ballet en Don’t Hit Mama. Nu is hij verbonden aan ISH. Zijn fabuleuze techniek, originaliteit en expressiviteit waarborgen bezoekersplezier. Ignite is een voorstelling die vonkt in een pakhuisje vol kruit.

dans: Shailesh Bahoran, Roche Apinsa, Virgil Dey, Remses Rafaela, Wesley Rommy, Eddy Vidal

Met Olympische ambitie snuift Club Gewalt magnesium, springt de diepte in en klautert aan de ringen weer omhoog. Als een Icarus with a death wish. Met vleugels van was? Nee, van ís: Yuri is hier en nu.
In deze work-out opera volgt Club Gewalt de onstuimige loopbaan van de fameuze Bossche turner Yuri. Met mededogen laat dit muziektheatergezelschap zien dat het leven een kettingreactie van random gebeurtenissen is. Ontsnappen? Op de doorpompende electrotrack van deze Rotterdammers kun je maar één kant op: immer gerade aus.
"Dit is opera als workout. Strak in de vorm, lekker in het gehoor." [Volkskrant]

met: Annelinde Bruijs, Loulou Hameleers, Suzanne Kipping, Robbert Klein, Gerty Van de Perre, Amir Vahidi en Sanna ElonVrij
regie: Mara van Vlijmen

Sportief theater? Het bestaat. Je krijgt Yuri van Gelder te zien zoals je hem nog nooit eerder zag, een lekker tweegangen diner voorgeschoteld, en als toetje ga je naar het geliefde Studio Orka met hun locatievoorstelling Chasse Patate, met een verrassende sportieve kwinkslag.
Het programma:

Prijs: € 65

Elke dag, met uitzondering van dinsdag 8 augustus, kun je in het Josephkwartier Tafelen met makers. Het diner is gekoppeld aan specifiek voorstellingsbezoek. Met maximaal acht andere gasten en een paar leden van het gezelschap-in-kwestie schuif je op de binnenplaats aan een grote gereserveerde tafel. Tafelen met makers vindt voor het derde jaar in successie plaats. Het is een beproefde mix van eten, verdieping en ontmoeting. Met volle mond vragen stellen mag. Ervoor of aansluitend bezoek je de voorstelling van de betrokken makers.

N.B. Gelet op het karakter van Tafelen met makers (gesprek) leent het zich niet voor doven/slechthorenden.

Over tekenfilmfiguren schreef de Sloveense filosoof Žižek: “Zij kennen dood, seksualiteit noch lijden. Je kunt ze in stukken snijden, maar doodleuk herrijzen ze weer.” Het daagt drie acteurs uit om in The Act of Dying als vrolijke, niet-menselijke figuren te sterven. Door zich in animatiefiguren te verplaatsen, hopen ze de ultieme vrijheid te ontdekken: na een ronduit gewelddadige dood herrijzen. Een fysieke, woordeloze voorstelling waarin de trage, diepreligieuze Derde Symfonie van de Poolse componist Henryk Górecki (1933-2010) in de clinch gaat met de onstuimige tekenfilmwereld van wham, splash & kaboom. De voorstelling is een indringende en hilarische reflectie op geweld en dood in onze samenleving. De polen is het jonge gezelschap van Bosse Provoost, Kobe Chielens, Lieselotte De Keyzer en Geert Belpaeme.
In 2016 speelden Bosse en Kobe het bejubelde Moore Bacon! tijdens Theaterfestival Boulevard.

“Het kijkplezier en de schoonheid van de voorstelling zijn op zich al genoeg”
(Etcetera, Vlaams tijdschrift voor podiumkunsten)

Combiticket op woensdag 9 augustus: The Act of Dying van de polen en Kalakuta Republik van Faso Danse Theatre/ Serge Aimee Coulibaly. Samen voor € 34,- / € 32,- Vrienden.

van & met: Bosse Provoost, Kobe Chielens, Lieselotte De Keyzer & Geert Belpaeme

scenografie: Sibran Sampers & Ezra Veldhuis

dramaturgie: Mats Van Herreweghe

co-productie: wpZimmer, Buda, Vooruit & Toneelhuis

met de steun van: de Vlaamse Overheid & TAZ

met dank aan: LOD & KAAP

Afgelopen jaar maakten 101.000 Nederlanders een cruise. In maart 2017 scheepten ook de makers van het Rotterdamse theatercollectief Wunderbaum in. Ter voorbereiding op Superleuk, maar voortaan zonder mij werkten zij als entertainers op zee.

Thema van deze voorstelling is groeiende ongelijkheid. In rap tempo ziet Wunderbaum parallelle werelden ontstaan, elk met eigen muren en mores. Het cruiseschip is zo’n gated community, een plek voor gelijkgestemden. Sleutelzin aan boord: death by entertainment.

Superleuk, maar voortaan zonder mij is een bewerking van het essay A Supposedly Fun Thing I’ll Never Do Again uit 1997. De Amerikaanse cultschrijver David Foster Wallace, die zich in 2008 het leven ontnam, schreef het na een cruise in de Caraïben. Een terzijde: de rederij verlengde het contract met Wunderbaum niet. Voor zo’n compliment legt Boulevard de loopplank uit.

Combiticket op zaterdag 12 augustus: Superleuk, maar voortaan zonder mij van Wunderbaum en A room for all our tomorrows van Igor & Moreno. Samen voor € 31,- / € 29,- Vrienden.

Op donderdag 10 augustus te gast in Tafelen met makers om 17:00.

Op vrijdag 11 augustus te gast bij het Openluchtgesprek om 15:30.

Heb je een CJP-Pas? Dat betaal je voor deze voorstellling slechts €15.

Let op! Er rijden pendelbussen vanaf het festivalplein op de Parade naar de voorstellingslocatie. Deze vertrekken een half uur voor aanvang van de voorstelling.

spel: Maartje Remmers, Wine Dierickx, Marleen Scholten, Walter Bart, Matijs Jansen

Aan het einde zullen de kraaien komen. Dat is zeker. Oh ja, en iemand die je lang geleden misschien al bent kwijtgeraakt. Die komt ook. Maar eerst jij, volwassene. Je stapt een geheime locatie binnen, waar kinderen tussen droom en werkelijkheid leven. Gebutste zielen zijn het, die je uitnodigen voor een rituele performance. In The crow knows where the children go – dat door zestien Brabantse kinderen wordt gespeeld – verkent Alexandra Broeder (Rotterdam, 1978) opnieuw (machts-)verhoudingen tussen kinderen en volwassenen. Een associatieve voorstelling over jeugdjaren, bedwelming en kraaien. Want ze zullen komen. Onvermijdelijk.

Noot: The crow knows where the children go is een voorstelling voor volwassenen.

“Zonder mededogen houden de spookjes het publiek in hun ijselijke greep.”
(NRC Handelsblad)

Let op! Er rijden pendelbussen vanaf het festivalplein op de Parade naar de voorstellingslocatie. Deze vertrekken een half uur voor aanvang van de voorstelling.

Combiticket op vrijdag 11 augustus: The crow knows where the children go van Alexandra Broeder en Black Clouds van Fabrice Murgia/ Theatre National. Samen voor € 37,- / € 35,- Vrienden.

concept en regie: Alexandra Broeder
spel: Marieke van Baaren, Minne Cleven, Casper van Deventer, Linne van den Diepstraten, Benz Dovern, Marit van Eijk, Lise Gerritsen, Finn van Lonkhuijsen, Nash van Rijzingen, Nadine Roffel, Lidewij Scholten, Tom Schut, Lucas Siljée, Djinn Fee van der Velden, Danique van de Ven, Nanne de Wolf

Beeld: Kamerich & Budwilowitz/EYES2

Met vallen en opstaan, een willekeurige gebeurtenis, op het juiste moment op de juiste plek. Niet volledig begrijpend hoe of waarom we hier zijn terechtgekomen. Accepteren, doorgaan. En soms gewoon blijven liggen. De wilskracht in een gefragmenteerde opeenvolging van gebeurtenissen. Samen vallen we. Samen staan we op.

Once you get involved with human beings, there are no straight roads anymore. (Paul Auster, Hand To Mouth)

Radicale integriteit, tegendraadse vorm, rauw en delicaat tegelijkertijd. Zo omschreef de jury van de André Gingras Award 2015 – de prijs voor choreografen die artistieke risico's durven te nemen – het werk van Guilherme Miotto [Brazilië, 1979]. Met Even Worse bevestigt hij zijn klasse.
In deze choreografie proberen drie opvallende dansers uit de urban- en hedendaagse danswereld aan zichzelf te ontsnappen. Telkenmale zetten ze zich gevangen, steeds weer daagt Miotto hen uit tot escape. Wie is de cipier: de geest of het lichaam?
Shane Boers, Simon Bus en Evangelos Biskas komen uit verschillende hoeken – van hedendaagse theaterdans tot cutting edge, breakdance en experimentele hiphop, Dansers? Ja, maar in Even Worse zijn ze vooral jonge mannen: nonchalant maar ook spanningsvol; ogenschijnlijk alledaags maar virtuoos in hun motoriek; herkenbaar in hun obsessie en eenzaamheid.

choreografie: Guilherme Miotto
dans: Shane Boers, Simon Bus en Evangelos Biskas
beeld: Paul van Weert, Ernest Potter

DansBrabant in coproductie met Podium Bloos en met financiële steun van de gemeente Breda en Fonds Podiumkunsten

De evolutie blijft geheimen houden. Maar vermoedelijk stamt vedette Sven Ratzke [Nijmegen, 1977] van de kameleon af. Al meer dan vijfentwintig jaar neemt hij moeiteloos klank en kleur van zijn muzikale helden aan, zonder zijn authenticiteit te verliezen.

Voor zijn theaterconcert Homme fatale laat deze diva zich inspireren door Falco, Grace Jones, David Bowie, Moloko, de Scissor Sisters en hun theatrale acts. Dat leidt tot extravaganza, pakkende popsongs en conferences waarin hij zijn liefde voor vileine humor viert. Het maakt de excentrieke Sven Ratzke onvergelijkbaar in stijl, muziek en entertainment.

Voor wie na vijfentwintig jaar uit een coma ontwaakt en eindelijk weer Boulevard kan bezoeken: ja, klopt, al begin jaren 90 speelde Ratzke engelen van de Sint-Jan af. Indertijd met Lieder von Huren und armen Mädchen, chansons van Fassbinder en Kurt Weill. Nu met de fine fleur van eigenzinnige disco- en dancehelden.

Op vrijdag 11 augustus te gast in Tafelen met makers om 17:30.

Heb je een BankGiro Loterij VIP-KAART? Dat betaal je voor deze voorstellling slechts €12,50.

Het Vlaamse collectief Tibaldus, dat uit drie onstuitbare acteurs bestaat, legde het toneelstuk Yvonne [1935] van de Poolse avant-gardist Gombrowicz in een badje salpeterzuur. Het gaf geen krimp. Samen met vier andere acteurs speelt Tibaldus dit ontregelende sprookje over de foeilelijke Yvonne. Als Prins Flip verliefd op haar wordt, wekt hij de spot van zijn familie en hovelingen. Maar langzaam kruipt Yvonne onder de huid van de zelfgenoegzame elite. Met haar zwijgzaamheid brengt ze een compleet koninkrijk aan het wankelen. De ontreddering is zo groot dat alleen een gruwelijke daad de rust kan laten weerkeren.
Regisseur Timeau De Keyser [1988] maakt van Yvonne, Prinses van Bourgondië – de oorspronkelijke titel – een fascinerend en intens stuk dat haast uit elkaar barst van spelplezier, humor en fantasie.

regie: Timeau De Keyser
spel: Simon De Winne, Hans Mortelmans, Lieselotte De Keyzer, Eva Binon, Ferre Marnef, Benjamin Cools, David Van Dijcke.
in coproductie met TONEELHUIS

Richard Cejer was van jongs af aan al gedreven door muziek, dankzij de combinatie van lange autovakanties en de zelfgemaakte auto-mixtapes van zijn ouders. Hij zong Wonderwall voor zijn neefjes in '95 en hij wist meteen dat hij iets bijzonders te pakken had. Met zware gitaar melodieën en een aanhoudende passie voor vlekkeloze harmonieuze flows creërt Richard, nu woonachtig in Nederland, ervaringen die van wanhopig wee tot complete vreugden reiken terwijl ze ook nog variëren in genre. Richard heeft de laatste jaren heel veel gecomposeerd. Zijn volgende stap is om een serie EP's uit te brengen, waarvan de eerste beschikbaar zal zijn door een aantal platforms voor het einde van 2017. Hij heeft in verschillende steden gespeeld rondom zijn vaderland: het Verenigd Koninkrijk (Londen, Leeds, Manchester, Sheffield, Peterborough, Lincoln) en in Nederland (Amsterdam, Utrecht, Groningen, Haarlem, Almere, Den Haag), terwijl hij in het voorprogramma speelde van o.a. Less Than Jake, Zebrahead, High Hazels en nog veel meer. Richard heeft veel steun gekregen van grote namen in de industrie zoals BBC via hun vooraanstaand Introducing concept.

De Pete Buijs Corner is te vinden op het festivalplein tegenover Theater aan de Parade, bij de Speciaalbierbar.

Jonge Brusselse band, vernoemd naar Edgar Allan Poe’s fameuze gedicht over liefde en dood. Garage pop met gruizige grunge- en punkinvloeden. Vleermuizenmuziek? Integendeel: sunny & catchy! Check Best Good Friend van Annabel Lee op YouTube.

Smart bestaat, weet een anagram van Stabat Maters. Talloze componisten – van Pergolesi en Scarlatti tot Schubert en Dvořák – verklankten het dertiende-eeuwse gedicht over Maria die treurt om haar gekruisigde zoon. In totaal zijn er zo’n 250 Stabat Maters gecomponeerd, die sterk in karakter uiteenlopen.
Niet alleen muziek kan troost bieden, bewijst het internationale dansproject Stabat Mater. In 2016 nodigde het Italiaanse festival Bassano del Grappa vrouwelijke choreografen uit om een Stabat Mater voor kerken te creëren. Tijdens Boulevard zijn drie dansstukken in Bossche kerken en kapellen te zien: twee uit Bassano 2016, waaronder Icône Pop van Mélanie Demers [Montréal, 1974], Yoko Higashino [Sakurai, 1972], en een nieuw deel van choreografe Hilde Elbers [Venray, 1979]. Zij danste bij onder meer T.r.a.s.h., Conny Janssen, Itzik Galili en Constanza Macras.

choreografie: Melanie Demers, Hilde Elbers en Yoko Higashino
coproductie met Bassano del Grappa en DansBrabant

Smart bestaat, weet een anagram van Stabat Maters. Talloze componisten – van Pergolesi en Scarlatti tot Schubert en Dvořák – verklankten het dertiende-eeuwse gedicht over Maria die treurt om haar gekruisigde zoon. In totaal zijn er zo’n 250 Stabat Maters gecomponeerd, die sterk in karakter uiteenlopen.
Niet alleen muziek kan troost bieden, bewijst het internationale dansproject Stabat Mater. In 2016 nodigde het Italiaanse festival Bassano del Grappa vrouwelijke choreografen uit om een Stabat Mater voor kerken te creëren. Tijdens Boulevard zijn drie dansstukken in Bossche kerken en kapellen te zien: twee uit Bassano 2016, waaronder Icône Pop van Mélanie Demers [Montréal, 1974], Yoko Higashino [Sakurai, 1972], en een nieuw deel van choreografe Hilde Elbers [Venray, 1979]. Zij danste bij onder meer T.r.a.s.h., Conny Janssen, Itzik Galili en Constanza Macras.

choreografie: Melanie Demers, Hilde Elbers en Yoko Higashino
coproductie met Bassano del Grappa en DansBrabant

Het lelijke eendje, maar dan in een sloot met eigentijds kikkerdril. Dat is Eendje, een solovoorstelling waarin Kim van Zeben [Utrecht, 1976] muziek, toneel, mime en poppenspel met elkaar verknoopt. In haar vrolijke en ontroerende ode aan the outsider laat ze zien dat het geen ramp is om er niet bij te horen. Kim speelde eerder op Boulevard en in de musicals Minoes en Jip en Janneke.

Ze liggen in kinderwagens uit de Victoriaanse tijd. Verse, losgewoelde oelekepoelekes: pasgeboren pastinaakjes, maar ook krijsende krootjes. De trotse Vegetable Nannies pronken graag met hun spruiten die groeien als kool. Om op te eten zo lief –– maar dat mag niet. Wel krijgen festivalgangers de mogelijkheid om vriendschap met de groentjes te sluiten.

In de 'maak en neem mee' workshop van Plunge Boom kunnen families hun eigen groentebaby's maken om mee naar huis te nemen. Kinderen kiezen zelf een groente, een kostuum en een paar ogen. Met behulp van de ervaren Vegetable Nannies creëren de kinderen hun eigen groentepersonage. Als de groentebaby's eenmaal gemaakt zijn mogen de kinderen hun geboortecertificaat invullen, waarna ze ceremonieël geregistreerd worden als 'Junior Vegetable Nanny'.

Volgens de mythe opende de nieuwsgierige Pandora een vat vol ziekten en zorgen. Sindsdien is het tobben – al bleef de hoop in het vat achter. Katja Heitmann [Hamburg, 1987] vraagt zich af hoe Pandora’s huidige vat/doos/cloud eruitziet. Wat betekenen tegenslag en hoop in onze samenleving, die in de ban van controle en preventie is? En hoe oogt de moderne Pandora, de feilloze mens?
In de bewegingsperformance Pandora’s Dropbox hebben zes dansers de missie om te allen tijde het evenwicht te behouden. Kan een mens een volmaakte machine worden? Of kan hypercontrole de doorbraak van zweetdruppels, tranen en andere sporen van menselijkheid niet verhinderen?
Pandora’s DropBox is een rustgevende en tegelijkertijd verontrustende zoektocht naar de grenzen van onze controle.

Deze theaterbeleving begint met een proloog, waarin choreograaf Katja Heitmann u persoonlijk meeneemt in de concentratie en bewegingstechniek. Daarna volgt de voorstelling en als epiloog is er een gesprek met de dansers en filosoof Ingrid de Rond.

"Zelfs het incidenteel knipperen van de oogleden gebeurt gelijktijdig, op de tel: pats dicht, pats open. Het consequente, de beheersing en de vervreemding fascineren (...) Die dubbelheid is veelzeggend en erg mooi. Hier dansen mensen gevangen in hun eigen lijf en ambities." - Mirjam van der Linden; de Volkskrant, 4 sterren ****

Let op! Er rijden pendelbussen vanaf het festivalplein op de Parade naar de voorstellingslocatie. Deze vertrekken een half uur voor aanvang van de voorstelling.

concept: Katja Heitmann, Sander van der Schaaf
choreografie: Katja Heitmann
performers: Eleni Ploumi, Celine Werkhoven, Tommy Pham, Lorenzo Capodieci, Anna Zurkirchen, Merle Schiebergen, Hannah Rogerson, Wies Berkhout
coproductie: DansBrabant, SPRING Festival, tanzhaus-nrw

Elke dag, met uitzondering van dinsdag 8 augustus, kun je in het Josephkwartier Tafelen met makers. Het diner is gekoppeld aan specifi ek voorstellingsbezoek. Met maximaal acht andere gasten en een paar leden van het gezelschap-in-kwestie schuif je op de binnenplaats aan een grote gereserveerde tafel. Tafelen met makers vindt voor het derde jaar in successie plaats. Het is een beproefde mix van eten, verdieping en ontmoeting. Met volle mond vragen stellen mag. Ervoor of aansluitend bezoek je de voorstelling van de betrokken makers.

N.B. Gelet op het karakter van Tafelen met makers (gesprek) leent het zich niet voor doven/slechthorenden.

Elke dag, met uitzondering van dinsdag 8 augustus, kun je in het Josephkwartier Tafelen met makers. Het
diner is gekoppeld aan specifiek voorstellingsbezoek. Met maximaal acht andere gasten en een paar leden van het gezelschap-in-kwestie schuif je op de binnenplaats aan een grote gereserveerde tafel. Tafelen met makers vindt voor het derde jaar in successie plaats. Het is een beproefde mix van eten, verdieping en ontmoeting. Met volle mond vragen stellen mag. Ervoor of aansluitend bezoek je de voorstelling van de betrokken makers.

N.B. Gelet op het karakter van Tafelen met makers (gesprek) leent het zich niet voor doven/slechthorenden.

Smart bestaat, weet een anagram van Stabat Maters. Talloze componisten – van Pergolesi en Scarlatti tot Schubert en Dvořák – verklankten het dertiende-eeuwse gedicht over Maria die treurt om haar gekruisigde zoon. In totaal zijn er zo’n 250 Stabat Maters gecomponeerd, die sterk in karakter uiteenlopen.

Niet alleen muziek kan troost bieden, bewijst het internationale dansproject Stabat Mater. In 2016 nodigde het Italiaanse festival Bassano del Grappa vrouwelijke choreografen uit om een Stabat Mater voor kerken te creëren. Tijdens Boulevard zijn drie dansstukken in Bossche kerken en kapellen te zien: twee uit Bassano 2016, waaronder Icône Pop van Mélanie Demers [Montréal, 1974], Yoko Higashino [Sakurai, 1972], en een nieuw deel van choreografe Hilde Elbers [Venray, 1979]. Zij danste bij onder meer T.r.a.s.h., Conny Janssen, Itzik Galili en Constanza Macras.

Lees hier de recensie

Café-friture De Sportvriend in Belzele kwijnt weg. Zelfs biervliegjes laten het links liggen. Toch weten de uitbaters Alice en broer Jules niet van wijken. Enige vaste gast is de gepeste schoolmeester Daan alias d’n dikke baviaan. Alles zinkt hier weg. Niets is stevig in dit niemandsland. Maar ze hebben elkaar. Tot Ulrike in haar wielrennerstenue opduikt.

In de beeldrijke tragikomedie Chasse Patate proberen knoestige stervelingen overeind te blijven, terwijl de grond onder hun voeten zompig wordt. Met deze familievoorstelling brengt Studio ORKA een meerlagige liefdesverklaring aan dromers, vechters en veel te warm bier. Bovenal laat het Vlaamse gezelschap de kunst van het troosten en omarmen zien. Voorstelling van het jaar, stelt De Standaard.

“Studio Orka staat bekend om verrassend locatietheater met ingenieuze decors, en daarmee pakken ze ook uit in Chasse Patate. Hun jongste voorstelling is een klein meesterwerk geworden. Lang geleden dat het woord ‘ontroerend’ tekortschoot om de lading te dekken.” (Het Nieuwsblad)

Combiticket op donderdag 3 augustus: Chasse Patate van Studio Orka & Woman van Himherandit.
Samen voor € 29,- / € 27,- Vrienden.

Op vrijdag 4 augustus te gast in Tafelen met makers om 17:30.

Let op! Er rijden pendelbussen vanaf het festivalplein op de Parade naar de voorstellingslocatie. Deze vertrekken een half uur voor aanvang van de voorstelling.

Van/met: Philippe Van de Velde, Martine Decroos, Dominique Van Malder, Julie Delrue, Titus De Voogdt, Janne Desmet

muziek: Wim Deliveyne, Peter De Bosschere, Luc Waegeman
vorm: Philippe Van de Velde, Kwint Manshoven 

uitvoering decor: Philippe Van de Velde, Kwint Manshoven, Kris Van Oudenhove, Stef Decoster, Niels Ieven, Bart Van Bellegem, Bram Rombouts, Kobe Vandenberghe
coach: Peter Monsaert
productie: Maarten Naessens, Famke Dhont, Isabelle Vermeulen, Karen Van De Voorde
kostuums: Maartje Van Bourgognie, Elise Goedgezelschap
techniek: Lorin Duquesne
dank aan: Mieke Versyp, Familie Claes
coproductie: Ruhrtriennale – Festival of the Art, NTGent, Theaterfestival Boulevard en C-mine.
met steun van: Vlaamse Overheid, Stad Gent, Provincie Oost-Vlaanderen.  

Begin deze eeuw schreef Arnon Grunberg [Amsterdam, 1971] zijn De Mensheid zij geprezen, een eigentijdse Lof der Zotheid. Openingszin: “Geen beest is zo belasterd als de mens.” In het boek verdedigt de aangeklaagde mensheid zich tegen azijnpissers, halfbakken intellectuelen, verwarde filosofen en ontaarde romanschrijvers. Grunberg geeft het grif toe: de mensheid ís hebzuchtig, wellustig, gewelddadig en laf. Maar, zo luidt zijn repliek, zij kan niet anders.
Josse De Pauw [Asse, 1952] heeft evenwel sterk de indruk dat Grunberg de mensheid in zijn pamflet vernedert. Om die reden zet hij de schrijver letterlijk in de beklaagdenbank. Sopraan Claron McFadden [New York, 1961] geeft stem aan de bespotte mensheid. Zal Grunberg zich kunnen vrijspreken?
De Mensheid is deel 2 in de trilogie/trifonie van De Pauw. Boulevard biedt ook het eerste deel 'De Helden'. Het zijn autonome stukken, los van elkaar te zien.

“Met zijn warme, dragende stem en mooie dictie geeft De Pauw zonder enige hapering schwung aan Grunbergs intelligente tekst” – De Morgen ****

Let op! Er rijden pendelbussen vanaf het festivalplein op de Parade naar de voorstellingslocatie. Deze vertrekken een half uur voor aanvang van de voorstelling.

Vic Willems vertelt verhalen. Persoonlijke verhalen, ergens op het kwetsbare snijpunt tussen lief en woedend en tussen euforisch en onzeker. In het Nederlands vertaalt hij zijn gevoelens en ervaringen naar liedjes. Live worden de nummers compromisloos en schaamteloos gebracht, wat tot een intiem en intens schouwspel leidt, afgewisseld met verhalen over de gebeurtenissen die de liedjes tot stand hebben doen komen. Intrigerende slaapkamerfolk op het raakvlak tussen Spinvis en Eels.

De Pete Buijs Corner is te vinden op het festivalplein tegenover Theater aan de Parade, bij de Speciaalbierbar.

Let’s rewind. To the late 40’s, early 50’s. Voor Amerikaanse country-boogie, western-swing en rockabilly. Play now: The Barnstompers, swingbilly uit Nederland. Exportband? Yep: ze speelden in veertien Europese landen en meermaals in de VS.

Daar ligt ie. Zo te zien bewusteloos. Ademt ie nog wel?! Wat is er gebeurd? Bellen. Iemand moet bellen! Maar met welke telefoon? Heeft iemand toevallig ervaring met dit soort situaties? Of met andere situaties? Hoe zou hij eigenlijk heten? Heeft ie misschien iets verkeerds gegeten? En zo ja: hoe laat? De Omstanders is een tragikomische voorstelling over ramptoerisme. Over de vluchtigheid van contact. Over je een amateurmens voelen. Over antihelden op de vierkante meter. Of kleiner.

spel: Paméla Menzo, Carola Bärtschiger , Bas Jilesen en Stephan van Hesteren
regie en concept : Anne van Dorp

Kies ik een orka of een goudvis in mijn opblaasbaar zwembad? Wil ik de achterwaartse koprol kunnen, vleugels hebben, naar de maan gaan, uitvinder worden of wil ik wat een ander wil? Mag ik de gaten van de kaas opeten?
Moet ik eerst mijn frietjes opeten voor ik een hamburger mag? Krijg ik handschoenen in de zomer of een badpak in de winter?  
Choco of kaas? is een leerzame dansvoorstelling die kiezen-willen-mogen-moeten-krijgen-hebben onderzoekt en uitdrukt in beweging en beeld. Een speelse en interactieve voorstelling van de jonge Vlaamse makers Dafne Maes & Danaé Bosman, die hun krachten hebben gebundeld in het gezelschap LAP.

“Choco of Kaas? is hun eerste gezamenlijke dansvoorstelling. Dit voorproefje smaakt
naar meer en ik zie uit naar volgende edities uit hun keuken.” (Dansmagazine)

concept, choreografie & dans Dafne Maes & Danaé Bosman
eindregie Randi De Vlieghe

coproductie met P2 Cultuurcentrum Hasselt en Theater a/h Vrijthof

Elke dag, met uitzondering van dinsdag 8 augustus, kun je in het Josephkwartier Tafelen met makers. Het diner is gekoppeld aan specifiek voorstellingsbezoek. Met maximaal acht andere gasten en een paar leden van het gezelschap-in-kwestie schuif je op de binnenplaats aan een grote gereserveerde tafel. Tafelen met makers vindt voor het derde jaar in successie plaats. Het is een beproefde mix van eten, verdieping en ontmoeting. Met volle mond vragen stellen mag. Ervoor of aansluitend bezoek je de voorstelling van de betrokken makers.

N.B. Gelet op het karakter van Tafelen met makers (gesprek) leent het zich niet voor doven/slechthorenden.

In No More Earthquakes vraagt de jonge circusmaker Michiel Deprez een speler – elke avond een andere – om in onwetendheid op een scène te reageren. Van hem/haar wordt niets verwacht; er is geen opgelegd doel. Alles mag,
behalve de ruimte verlaten.

Café-friture De Sportvriend in Belzele kwijnt weg. Zelfs biervliegjes laten het links liggen. Toch weten de uitbaters Alice en broer Jules niet van wijken. Enige vaste gast is de gepeste schoolmeester Daan alias d’n dikke baviaan. Alles zinkt hier weg. Niets is stevig in dit niemandsland. Maar ze hebben elkaar. Tot Ulrike in haar wielrennerstenue opduikt.

In de beeldrijke tragikomedie Chasse Patate proberen knoestige stervelingen overeind te blijven, terwijl de grond onder hun voeten zompig wordt. Met deze familievoorstelling brengt Studio ORKA een meerlagige liefdesverklaring aan dromers, vechters en veel te warm bier. Bovenal laat het Vlaamse gezelschap de kunst van het troosten en omarmen zien. Voorstelling van het jaar, stelt De Standaard.

“Studio Orka staat bekend om verrassend locatietheater met ingenieuze decors, en daarmee pakken ze ook uit in Chasse Patate. Hun jongste voorstelling is een klein meesterwerk geworden. Lang geleden dat het woord ‘ontroerend’ tekortschoot om de lading te dekken.” (Het Nieuwsblad)

Bij de voorstellingen met audiodescriptie bieden we een introductie aan. Wil je voorafgaand aan de voorstelling kennismaken met decor en spelers, stuur dan een e-mail naar Marieke Huysmans via toegankelijkheid@festivalboulevard.nl of bel 073 - 6124505. We nemen dan contact met je op om details als aanvangstijd, locatie en vervoer door te geven.

Combiticket op donderdag 3 augustus: Chasse Patate van Studio Orka & Woman van Himherandit.
Samen voor € 29,- / € 27,- Vrienden.

Op vrijdag 4 augustus te gast in Tafelen met makers om 17:30.

Let op! Er rijden pendelbussen vanaf het festivalplein op de Parade naar de voorstellingslocatie. Deze vertrekken een half uur voor aanvang van de voorstelling.

Van/met: Philippe Van de Velde, Martine Decroos, Dominique Van Malder, Julie Delrue, Titus De Voogdt, Janne Desmet

muziek: Wim Deliveyne, Peter De Bosschere, Luc Waegeman
vorm: Philippe Van de Velde, Kwint Manshoven 

uitvoering decor: Philippe Van de Velde, Kwint Manshoven, Kris Van Oudenhove, Stef Decoster, Niels Ieven, Bart Van Bellegem, Bram Rombouts, Kobe Vandenberghe
coach: Peter Monsaert
productie: Maarten Naessens, Famke Dhont, Isabelle Vermeulen, Karen Van De Voorde
kostuums: Maartje Van Bourgognie, Elise Goedgezelschap
techniek: Lorin Duquesne
dank aan: Mieke Versyp, Familie Claes
coproductie: Ruhrtriennale – Festival of the Art, NTGent, Theaterfestival Boulevard en C-mine.
met steun van: Vlaamse Overheid, Stad Gent, Provincie Oost-Vlaanderen.  

Twee vrouwen in relatie tot een specifieke, beperkte en gebouwde ruimte. Een beperking van de ruimte gecreëerd door een tridimensionale structuur dat de vorm van een tent reproduceert: het frame van de tent. Aangezien het geen muren heeft, is het een huis zonder dak. Een tegenstelling. Een nieuwe relatie tussen hun lichamen vormt zich in contact en in contrast met de tegenstelling en het harde van de metalen structuur. Zijn, wachten, trekken, buigen, vasthouden: Ze zijn met z’n drieën samen, of niet. 

Op zondag 13 augustus om 14:00 vind de prijsuitreiking van de Fontys Entreeprijs plaats in de Muzerije.

Line-up
Anne den Boer: zang
Jelle Roozenburg: gitaar
Rowan de Vos: toetsen
Bill Scott Mookhoek: bas
Rafael Schwiddessen: drums
Lisse Knaapen: achtergrond zang

De Pete Buijs Corner is te vinden op het festivalplein tegenover Theater aan de Parade, bij de Speciaalbierbar.

Swingende achtmansformatie die op o.a. Jazz in Duketown, MadNes Festival en het Breda Jazz Festival het publiek horizontaal speelde. Straight from the Fridge biedt een coole mix van pop, funk en soul. Ontdooien maar.

Lassus Grand Cru is een besprenkeld muziekprogramma met scabreuze Franse chansons, dansante Italiaanse vilanellen en Duitse drinkliederen van renaissancecomponist Orlandus Lassus. Tijdens de voorstelling proeft het publiek uitgelezen wijnen die recht doen aan de karakteristieke eigenschappen van de liederen en de Europese streken waar Lassus vertoefde. In dit excellente arrangement vertoeven we, proeven we, en luisteren we. Daarna genieten we van een serieus driegangen diner om ook die inwendige mens te verzorgen.

Het programma:

Prijs € 86,50

KOBE is het collectief van Nastaran Razawi Khorasani [Iran, 1987] en Davy Pieters [Heemstede, 1988]. De twee actrices maken hilarische performances op het snijvlak van kunst en kitsch. Kenmerk: een bombastische, kleurrijke en fysieke stijl. Inspiratie putten ze uit hedendaagse fenomenen en popcultuur.
Hun KOBE Box is een intieme ontmoeting tussen één toeschouwer en drie performers die zich in een bedwelmende close-up dance performance verliezen. Wanneer slaat de vrolijkheid om in gruwel? Hoe lang houden wij dit vol? Waarom lokt de feestende en consumerende massa onweerstaanbaar?

performers: Nastaran Razawi Khorasani, Davy Pieters, Tessa Moerkerken, Milou van Duijnhoven, Anne Fé de Boer, Isis Cabolet e.a.

muziek: Jimi Zoet i.s.m. KOBE

Samen met onze vlaggendragers Frank Allard en Aschwin van Leeuwen organiseren we op 12 augustus vanaf 15.00 uur een gebarencafé in het barretje tegenover Theater aan de Parade. Hier zorgen we naast heel veel gezelligheid voor voldoende licht én een barmedewerker die vloeiend gebarentaal spreekt!

Tijdens deze dag zijn er verschillende tentjesvoorstellingen toegankelijk voor mensen met een auditieve beperking! Bij sommigen is een gebarentolk aanwezig. 

Twee schipbreukelingen – een man en een vrouw – vinden een aangespoelde plank, een buis en wat touw. De zee van verbeelding lokt. Zullen ze overleven? Enkel als ze elkaar vertrouwen. Le fin demain is hedendaags circus vol humor en optimisme in wiebelige tijden.

Het oor is schelpvormig. Er past muziek in. Maar ook wijn. Dat schikt: Lassus Grand Cru is een besprenkeld muziekprogramma met scabreuze Franse chansons, dansante Italiaanse vilanellen en Duitse drinkliederen van renaissancecomponist Orlandus Lassus [ook wel Di Lasso genoemd].
Tijdens de voorstelling proeft het publiek uitgelezen wijnen die recht doen aan de karakteristieke eigenschappen van de liederen en de Europese streken waar Lassus vertoefde. Acteur Stefaan Degand [Wevelgem, 1978] en countertenor Steve Dugardin [Oostende, 1964] – gediplomeerd wijnkenner – vermaken het publiek met exquise faits divers over gastvrijheid, etiquette en sociale omgangsvormen.

Let op! Er rijden pendelbussen vanaf het festivalplein op de Parade naar de voorstellingslocatie. Deze vertrekken een half uur voor aanvang van de voorstelling.

artistieke leiding: Jurgen De bruyn maître de cérémonie
spel, muziek en zang: Griet De Geyter [sopraan], Steve Dugardin [contratenor en sommelier], Jan Van Elsacker [tenor] Tiemo Wang [bas], An Van Laethem [renaissanceviool], Dimos de Beun [blokfluit en spinet], Philippe Malfeyt [luit en colascione], Jurgen De bruyn [luit en renaissance-gitaar]

Zeventien is ze. De prins op het witte paard nadert, het wilde studentenleven wacht, de droombaan ligt in het verschiet. Maar haar ouders zijn er ook nog. Net zoals de docent. Haar broer. De imam. De beroepskeuzeadviseur.
In Zeventien zoeken vijf jonge moslima’s naar de ideale manier om zichzelf in beeld te brengen. Wat zijn hun toekomstdromen, angsten, wensen en twijfels? Theatermaker Eva Line de Boer [Breda, 1988] maakt voorstellingen over kijken en bekeken worden. Zeventien is de eerste in een reeks producties van Het Zuidelijk Toneel met niet-acteurs. In 2016 stond Eva Line op Boulevard met haar voorstelling Dit gebeurt allemaal tegelijk, waarmee ze de BNG Bank Nieuwe Theatermakersprijs won.

Let op! Er rijden pendelbussen vanaf het festivalplein op de Parade naar de voorstellingslocatie. Deze vertrekken een half uur voor aanvang van de voorstelling.

Combiticket op zondag 13 augustus: Zeventien van Eva Line de Boer/ Het Zuidelijk Toneel en Are we not drawn onward to a new erA van Ontroerend Goed. Samen voor € 28,- / € 26,- Vrienden.

Heb je een BankGiro Loterij VIP-KAART? Dat betaal je voor deze voorstellling slechts €12,50.

regie: Eva Line de Boer
spel: Seyda Bahadin, Elem Çilingir, Sanaz Mohammadi, Ayisha Siddiqi, Tugce Yavuz

Les Frères Troubouch lijken nazaten van Astérix en Obélix. Forse snorren, dito vraatzucht. Maar waarom jagen ze op fietsen in plaats van everzwijnen? Een hilarische show inclusief zang, dans, acrobatiek, toverdrank en de feestmuziek van Assurancetourix.

Elke dag, met uitzondering van dinsdag 8 augustus, kun je in het Josephkwartier Tafelen met makers. Het diner is gekoppeld aan specifiek voorstellingsbezoek. Met maximaal acht andere gasten en een paar leden van het gezelschap-in-kwestie schuif je op de binnenplaats aan een grote gereserveerde tafel. Tafelen met makers vindt voor het derde jaar in successie plaats. Het is een beproefde mix van eten, verdieping en ontmoeting. Met volle mond vragen stellen mag. Ervoor of aansluitend bezoek je de voorstelling van de betrokken makers.

N.B. Gelet op het karakter van Tafelen met makers (gesprek) leent het zich niet voor doven/slechthorenden.

Asuelto oftewel [vrij vertaald] ‘Laat me gaan’ is een voorstelling over wat ons menselijk maakt: het leven in tegenstrijdigheden. Met hulp van twee andere performers onderzoekt het duo Candelaria Antelo en Arthur Bernard Bazin de strijd tussen willen versmelten en losbreken. Ontroerend danstheater.

Na een kwartier schuif je wat ongemakkelijk op je theaterstoel. Want de taal lijkt een vergeten dialect uit Nagorno-Karabach; de bewegingen een cryptogram in 3D. Tot de voorstelling plotsklaps een magistrale kanteling maakt.
Are we not drawn onward to new erA is een palindroom. Want de een gelooft in de vooruitgang, de ander in het tegendeel. Sommigen zeggen dat de wereld naar de gallemiezen gaat. Anderen vinden hen doemdenkers. Are we not drawn onward to new erA is niet alleen een keerwoordzin, maar ook een ontroerend vlechtwerk van theater, muziek, beeldende kunst en politiek. Inspiratie bood de Deense filosoof Kierkegaard: “Het leven moet voorwaarts geleefd worden, maar kan alleen achterwaarts begrepen worden.” De onvermijdelijke vraag in scharniertijden: zijn onze daden onomkeerbaar of kunnen ze nog ongedaan gemaakt worden?

“Dit is een van de allermooiste voorstellingen die Ontroerend Goed ooit maakte, op de grens tussen beeldende kunst en theater, poëzie en politiek. .. Een helder, wonderlijk statement over hoe we onszelf en onze wereld dreigen te vernietigen.” - KNACK Focus

Combiticket op zondag 13 augustus: Zeventien van Eva Line de Boer/ Het Zuidelijk Toneel en Are we not drawn onward to a new erA van Ontroerend Goed. Samen voor € 28,- / € 26,- Vrienden.

Op zondag 13 augustus te gast bij het Openluchtgesprek om 15:30.

Let op! Er rijden pendelbussen vanaf het festivalplein op de Parade naar de voorstellingslocatie. Deze vertrekken een half uur voor aanvang van de voorstelling.

regie: Alexander Devriendt
spel: Angelo Tijssens, Charlotte de Bruyne, Jonas Vermeulen, Karolien de Bleser, Maria Dafneros, Vincent Dunoyer
muziek: Spectra Ensemble
coproductie met Spectra Ensemble, De Vooruit Gent, Theatre Royal Plymouth, Adelaide Festival, Richard
Jordan Productions

Noem het een dagdroom die zich visualiseert in de nachtelijke uren. LUCA MADU is duister maar intiem, dromerig maar krachtig. Voorzien van een celliste en een violiste creëert de band met betoverende arrangementen een intieme en soms donkere sfeer. Hun unieke sound is gebaseerd op niet standaard ritmische patronen.  Dit alles vormt een geslaagde combinatie met de serene en dan weer krachtige vocalen.

Op zondag 13 augustus om 14:00 vind de prijsuitreiking van de Fontys Entreeprijs plaats in de Muzerije.

Het tweede album van singer-songwriter Oskamp is een feit. 'Mooierd' luistert weg als een dagboek dat zijn verhalen haalt uit een geurige lente en een bitterzoete herfst. Twaalf Nederlandstalige popliedjes gestoken in een akoestische jas, die nooit uit de mode zal raken. In 2015 presenteert Joost Oskamp zijn eerste Nederlandstalige album. Het volgt
na een spannend, internationaal muziekavontuur, waar de Utrechtse liedjesschrijver samenwerkt met producer Todd Burke (Red Hot Chili Peppers, Jack Johnson) en onder andere het voorprogramma verzorgt van popicoon Sia. Deze muzikale achtbaan doet Joost beseffen dat het soms lastig is om in het Engels de essentie van een liedje te vangen. Hij besluit dan ook om nieuw materiaal te schrijven in zijn moerstaal. Na de totstandkoming van het album 'De Nieuwe Gezelligheid' wil Joost ook live dichter bij de kern te komen. Akoestisch spelen met goede vriend Ferry van der Groep (People You Know, Sneakerfreak) blijkt een schot in de roos. De zang en het gitaarspel van Ferry staan tijdens optredens garant voor extra kleur en karakter. Begin 2016 volgt een hoogtepunt op het vermaarde Grasnapolsky festival, waarna het duo besluit om ook samen te werken aan het tweede Oskamp-album. De inspiratie voor de nieuwe nummers ligt voor het oprapen. Joost verwerkt een bewogen periode van zijn leven in persoonlijke liedjes die gaan over liefde, reflectie en loslaten. Zonder dramatiek, maar juist met een ondertoon van berusting. De albumtitel 'Mooierd' dekt daarbij de lading, omdat je nog altijd kan houden van degene met wie je was, maar niet van de relatie waar je samen inzat. In de nazomer van 2016 arrangeren Joost en Ferry op Texel de nieuwe nummers. Ze vangen de sfeer van ambachtelijke liedjesschrijvers als Kings of Convenience, Simon & Garfunkel en Jim Croce. Het duo besluit het album vervolgens volledig analoog op te nemen. De digitale perfectie voorbij en warmte vinden in de onvolmaaktheid. Achter façades schuilen is er voor Oskamp niet meer bij.

De Pete Buijs Corner is te vinden op het festivalplein tegenover Theater aan de Parade, bij de Speciaalbierbar.

De heruitvinding van de mariachi staat op hun naam. De Mexicaanse, Hondurese, Cubaanse en Belgische bandleden raggen van reggaeton naar mariachi en via funk weer terug. Viva la fiesta!

Elke dag, met uitzondering van dinsdag 8 augustus, kun je in het Josephkwartier Tafelen met makers. Het diner is gekoppeld aan specifiek voorstellingsbezoek. Met maximaal acht andere gasten en een paar leden van het gezelschap-in-kwestie schuif je op de binnenplaats aan een grote gereserveerde tafel. Tafelen met makers vindt voor het derde jaar in successie plaats. Het is een beproefde mix van eten, verdieping en ontmoeting. Met volle mond vragen stellen mag. Ervoor of aansluitend bezoek je de voorstelling van de betrokken makers.

N.B. Gelet op het karakter van Tafelen met makers (gesprek) leent het zich niet voor doven/slechthorenden.

De bezoeker ziet twee intrigerende films. Sisters is een film over twee meisjes in een chique maar vervallen villa. Nightwatch is het portret van een nachtwaker in een grote stad, die de twee meisjes vanuit zijn locatie lijkt te observeren. De twee werelden mengen zich niet. Maar de filmprojectie – simultaan en in dialoog – suggereert een verband. Langzaam groeit de spanning, als in een abstracte thriller.
Nightwatch is een gezamenlijk project van schrijver Dimitri Verhulst [Aalst, 1972], bekend van onder meer De helaasheid der dingen, de driekoppige band Too Noisy Fish – met leden van bigband Flat Earth Society – en videokunstenaars Trisha De Cuyper en Jan Lapeire. De tekst die Dimitri Verhulst live brengt, is geen verhaal of duiding. Zij drukt vooral de struikeltocht van de mens uit: je wacht, twijfelt, verlangt, zoekt contact en valt telkens weer op jezelf terug. Too Noisy Fish omlijst het met een broeierige soundtrack vol filmmuziek, jazz, improvisatie en hedendaags gecomponeerde muziek.

tekst en spoken word: Dimitri Verhulst
met: Peter Vandenberghe [composities, piano en keyboards], Kristof Roseeuw [contrabas], Teun Verbruggen [drums en percussie]
video: Trisha De Cuyper, Jan Lapeire

Eelke Ankersmit begon zijn muzikale carrière als zanger en songwriter in verschillende bands. Met The Rag Trade bracht hij in september 2014 een plaat uit vol liedjes over volwassen worden en aanverwante onderwerpen. Deze plaat werd met veel enthousiasme ontvangen en bezorgde de band onder meer een SuperCrazyTurboTophit op 3FM en een aantal festivalboekingen. Na zijn afstuderen aan het Conservatorium van Amsterdam, waar hij met een 9,5 beloond werd voor zijn eindexamenperformance, vond hij het tijd om solo te gaan spelen. 3 juli 2016 won Eelke Ankersmit de titel ‘Mooie Noten 2016’. In samenwerking met This Could Be Your Music Label verscheen in september 2016 de debuut EP ‘Old Friend’. Deze EP werd zelfstandig opgenomen en geproduceerd. Met Uncle P. Management & Bookings aan zijn zij verzorgde Eelke het afgelopen jaar optredens door het hele land. Memorabel zijn shows in de kleine en grote zaal van Paradiso, de Melkweg, het Vondelpark Openluchttheater, op Festival The Brave en het verzorgen van het voorprogramma van Douwe Bob in een uitverkochte Roepaen. Zo'n anderhalf jaar en 60 optredens verder werkt Eelke Ankersmit momenteel aan zijn debuutalbum, die gepland staat voor het najaar van 2017. De eerste single van dit album verscheen op 7 april op This Could Be You Music Label. Met onverwachte invloeden van onder andere The Smiths, geeft hij wederom een draai aan zijn sound. Deze nieuwe inspiratie in combinatie met de verfijnde songs waar Eelke Ankersmit om bekend staat, zal naar verwachting leiden tot een interessant album.

De Pete Buijs Corner is te vinden op het festivalplein tegenover Theater aan de Parade, bij de Speciaalbierbar.