Theaterfestival Boulevard 2025 staat voor gezamenlijke verwondering. 

We vroegen makers, vrijwilligers en cultuur mogelijkmakers in de stad wat voor hen ‘In gemeenschap van verwondering’ is. 

Een fort

Mijn schoonvader kwam naar me toe met een stukje papier. De laatste alinea van een artikel uit de Volkskrant, de rest ontbrak. Er zat een gele post-it op het floddertje papier:  "Nina, iets voor Boulevard?"

Mijn schoonvader, die bij ons in de tuin woont, is een activist. Hij windt zich over dingen op en zet dat om in daden. Hij schrijft brieven naar de krant, bezoekt demonstraties, brengt mensen bijeen, zet allerlei initiatieven op en zet ook graag een bord in (inmiddels onze) voortuin.

Staande voegde hij er nog aan toe: "Misschien kun je die vier zinnen uit dat artikeltje op Boulevard op een bord laten printen ofzo." "Ik zal er naar kijken", antwoordde ik.
 

Radicale verwondering

Theaterfestival Boulevard 2025 staat voor gezamenlijke verwondering. Niet als vlucht, als dromerij. Verwondering is niet gemakzuchtig of lichtvoetig. Ze is radicaal. Een manier om ontvankelijk te blijven. Om te blijven kijken naar elkaar, naar de wereld, naar dat wat moeilijk is.

Verwondering is wat er gebeurt als mijn zoon zegt: "Ik haat Poetin, hij wint altijd" en zijn vriend antwoordt: "Nee, dat is Max Verstappen." Een misverstand? Zeker. Maar ook een glimp van iets anders: een moment waarop de logica kraakt en de wereld opnieuw bekeken kan worden.

Dat is verwondering. De bereidheid om niet meteen te weten. Om opnieuw te leren kijken.
 

Theater als oefenruimte

Theater is voor ons een plek om dat te oefenen. Om nieuwsgierig te blijven in een wereld die zich steeds vaker opsluit in stelligheid. Om te leren spelen met wat er is — met de mensen, de dingen, de ruimte tussen ons. Om te blijven voelen, ook als het ingewikkeld wordt.

In tijden van polarisatie en algoritmes die ons opsluiten in onze eigen gelijk, willen we een gemeenschap vormen van mensen die zich durven te verwonderen. Niet als oplossing voor alles, maar als uitnodiging om samen in beweging te blijven. Om samen mens te blijven.

Als ik de ochtend erop het floddertje weer tegenkom lees ik een reportage over de moedige theaterdirecteur Oleksandr Kniha van een theater in de belegerde Oekraïnse stad Cherson:

"Dan dimt de technicus de lampen. De acteur en violist beginnen aan hun spel. De gezichten van de bezoekers tonen emoties die al lang uit het straatbeeld zijn verdwenen. Verbazing, ontroering, gelach. Als het licht weer aangaat, klinkt er op enkele honderden meters afstand van het Russische leger een daverend applaus.

'Dit is ons fort', zegt theaterdirecteur Kniha. 'Dit is waar onze jongens voor vechten.'"

Mijn schoonvader had gelijk. Dit zijn inderdaad zinnen voor Boulevard. Vier zinnen over wat er gebeurt als we samen durven te kijken, te voelen, te verwonderen. Over het fort dat we bouwen - niet in beschoten theaters, en ook niet met borden in de voortuin, maar wel met verhalen, met aanwezigheid, met de moed om ons te laten raken." 

Nina Aalders 
hoofd Programma