Great fun, but next time I’ll pass
‘Superleuk, maar voortaan zonder mij’ van Wunderbaum prijkt hoog op de kijklijst van Christian Holtzhauer, directeur van Kunstfest Weimar (Duitsland). Zijn eigen festival begint over een week, maar hij wil toch per se aanwezig zijn. Vooral om voorstellingen te zien, benadrukt hij: ‘Pandora’s Dropbox’ van Katja Heitmann en het werk van Julian Hetzel en Benjamin Vanderwalle.

 

De Britse Monica Ferguson is grondlegger van het Milton Keynes International Festival, een jong festival in een jonge stad (ontworpen in 1967), ongeveer 80 km ten noordwesten van Londen. Waar de festivals in andere steden de podiumkunsten juist van binnen –  in de theaters, concertzalen en musea – naar buiten willen brengen, is dat daar andersom. Het festival is ontstaan bij gebrek aan culturele faciliteiten, en vindt dus alleen in de buitenlucht plaats; in de bossen, boulevards, en pleinen. Het roerige festivalhart van Boulevard doet Monica’s hart sneller kloppen. Ze hoopt zoiets ook in haar stad te realiseren.

Internationale dialoog

Hop! Ze moeten weer verder, de programmeurs uit Wit-Rusland, Cyprus, Engeland, Duitsland, India, Italië, Roemenië, Seoul, Zuid-Afrika, Spanje, Zwitserland en Noord-Ierland. Coördinator Job Rietvelt manoeuvreert de groep naar het volgende programmaonderdeel, een lunch met jonge Nederlandse producenten. Op het menu: worstenbroodjes. Hoe zeg je dat in het Engels?

Het International professionals programme wordt in samenwerking met Dutch Performing Arts georganiseerd, en bevordert de internationale dialoog. De (nieuwe) Nederlandse makers krijgen ‘buitenlandse ogen’ op hun werk en gaan in gesprek met internationale professionals.