In 1870 ging een ballet in première over een pop die tot leven komt: Coppélia, of het meisje met de ogen van glazuur. Bijna anderhalve eeuw later maakt Katja Heitmann, een choreograaf uit de conceptuele hoek van de dans, een stuk waarin zes dansers robots met menselijke trekjes verbeelden of mensen die de perfectie van robots proberen te evenaren.

Wendy Lubberding; theaterkrant, 4 sterren ****

-        "Plato, Nietzsche, Hannah Arendt, zorgrobots, YouTube-vloggers: allemaal leggen ze de vraag voor wat het betekent mens te zijn. Katja Heitmann voegt zich in dit rijtje met een onderzoek dat het lijf van de performer keihard laat voelen hoe het mens is."
Lees verder

Mirjam van der Linden; de Volkskrant, 4 sterren ****

-        "Zelfs het incidenteel knipperen van de oogleden gebeurt gelijktijdig, op de tel: pats dicht, pats open. Het consequente, de beheersing en de vervreemding fascineren (...) Die dubbelheid is veelzeggend en erg mooi. Hier dansen mensen gevangen in hun eigen lijf en ambities."
Lees verder