Door: Teddy Tops

Hallo Dampkring, sorry.

Dat zingt het kinderkoor van Theater Artemis tegen de volwassenen op de tribune in Hallo Dampkring. Een slimme, betoverende aanklacht tegen de manier waarop wij als volwassenen omgaan met moeder aarde. Moeders houden het niet droog wanneer ze horen wat kinderen allemaal vinden van de plastic soep die wij staan te trekken. En terecht.

Ondertussen houdt de baas van een van de machtigste delen van de wereld een aansteker onder een AA-batterij. Betrapt kijkt hij op. Hij wilde alleen maar even uitproberen of het een beetje fikken zou. 

Ik lees dat Trump daags na het terugtrekken uit het klimaatakkoord van Parijs, speelt met het idee om de Mexicaanse muur zichzelf te laten bekostigen door gebruik te maken van zonne-energie. Briljant, dacht hij, dat levert zelfs nog hartstikke veel banen op!

GroenLinks stapt uit de kabinetsformatie omdat ze het niet eens kunnen worden op een aantal essentiële punten. Essentiële punten, die de ochtend erna gebagatelliseerd worden tot wereldvreemdheid van de partij. Terwijl het streven van de partij toch juist wereld-normaal zou moeten heten.

Hoogste tijd dus, dat de kinderen het overnemen. Wij hebben laten zien dat we het niet kunnen. Met een generatie Trump’s, Poetin’s, Berlusconi’s en Kim Jong’s, en een zee aan Millenials die allemaal niet meer weten, omdat hun ouders zeiden dat ze alles konden worden als ze het maar graag genoeg wilden. Tijd voor de Millenials om de latte’s met art en de richtingloze strijdbijlen te begraven. Tijd voor de ouders om in te zien dat niet alles mogelijk is. Tijd om Twitter uit te zetten. Tijd voor ons pensioen, waar wij niet op hebben gerekend. 
Tijd om naar de kinderen te luisteren. 

Hallo kinderen, sorry.