Het is 1914. Duizenden vrouwen melden zich bij het Belgische leger aan. Tallozen krijgen een spoedcursus verpleging. In en rond het zogeheten Verboden Gebied aan het westfront liggen de veldhospitalen, waar zij zich over doden en gewonden ontfermen. Sommigen werken als chauffeuse op de ambulances. Ze doen hun best. Maar de Belgische vlag raakt halfstok. Rood het bloed, geel het mostergas, zwart de dood.

In de aangrijpende monoloog Verboden Gebied. Vrouw in Niemandsland laat Elsie de Brauw [Hollandia, Toneelgroep Amsterdam, NTGent] in een regie van haar echtgenoot Johan Simons de stemmen van de vergeten vrouwen horen. Schrijver is Erwin – nomen est omen – Mortier. In zijn tekst buigt hij zowel diep voor de vrouwen aan het front als voor schrijfsters die na de oorlog op ergernis konden rekenen. In hun getuigenissen waren zij vaak wars van nationalistische bombast en heroïek. Ze zijn in ieder geval te weinig vertaald, leren de loopgraven van nu.

Knack: “Dit schitterend miniatuurtje ter waarde van een Benvenuto Cellini [Italiaanse goudsmid – red.] verdient een tournee door Europa.”

Nederlandse première

Locatie: De Speeldoos (Vught)

Artikel Volkskrant 22 maart

tekst: Erwin Mortier
regie: Johan Simons
spel: Elsie de Brauw