Ik hier boven, ik ben het hoofd.  
Ik ben waar je denkt dat jij zit. Achter een bureautje. Op een stoel. 

Ooit begon ik daar, als vlam.    

Als een vruchtje, een schets, als een pit, een peul, een amoebe. 

Ik kroop aan wal. 

Schudde mijn schubben af. 

Ik kreeg een romp, armen, benen, een stok of wieltjes 

Ik bewoog me, ontwikkelde mijn stembanden, liet van me horen, schreeuwde van torens en molens 

Groeide opblaastenten, fonteinbarren en gymzalen uit mijn grond 
Populierencirkels die al het moois in de lucht omarmden  
Een tent die de volledige Sint Jan camoufleerde 

Met ledematen als pendelbussen en pontonbruggen 

Ik ontstak het vuur, deed het licht aan 

Dat ging niet zo snel, je zult wel denken 

Rustig aan, tijger.  

Niemand groeit zo vlug. 

Ja: rupsen. 

Die groeien 10.000 keer zwaarder in minder dan 20 dagen 

Ik lijk meer op een rups dan je misschien zou denken 

Ik zie je kijken naar mijn benen 

Verwachtte je meer haar? 

Begint het al te jeuken? 

Ik ben geen rups, ik ben de vlinder, de hoofdelijke evolutie.  

Een evolutie van de oren 

De trilhaartjes die empathie opvangen en doorgeven 

Naar binnen dragen 

Naar dat centrum van ons universum 

Ter grote van een schedel 

Waar het zich nestelt 

Groeit 

Een vuurtje aansteekt 

Het zich comfortabel maakt 

Om nooit meer te verdwijnen. 
Ik ben het stof tot nadenken 
Ik ben het nadenken 
Ik ben de discussie tijdens een rose’tje, de conclusie 
Het vraagteken dat nog weken bleef hangen 

Ik was er ineens 

En als het goed is neem je me mee 

Niet alles, maar een beetje 

Misschien niet eens bewust 
Misschien in je jaszak en kom je me over een jaar weer tegen 
Als een beestje, een les of een gedachte. 

Ik ben de romp. Ik ben het hart  
Ik ben de wereldmooiermaker. 
 

En als ik een suggestie mag doen:  
Als je toch iets mee wilt nemen, laat het dan de regen zijn. 
Neem de opwarming van de aarde, de klimaatverandering als alles-overheersend, ongenodigd thema, mee. 

De regen op de laptops die hele installaties stopten 

Neem de regen mee die de dansers deed stoppen 

Neem de regen mee die de trap op het Engelermeer tot stilstand bracht 

Neem de regen mee op de poncho’s, het tentzeil, de pet van Frits 

Neem de regen mee die Noëmie van de Block Box spoelde 
De regen die de wijntjes eindeloos aanvulde 

De regen in de laarzen van de parkeerwachten 
De regen die het badje op de Parade vulde 
 

Maar laat haar de herinneringen niet wegspoelen. 

Aan de volhouders in de rijen, in laarzen, in poncho’s 

De regen die op het juiste moment het tentzeil wist te raken 

Hoe het getik samenviel met het luiden van de klokken van de Sint Jan 
 

Hoe de regen onze voorstelling aanvulde door precies op het juiste moment neer te dalen. 

Na elf dagen zorgen 

Door te luisteren en te applaudisseren, door elkaar omhoog te helpen, vast te houden op een Block Box 
 

Door de werelden die samenkwamen 

Die van de nieuwe Tribe die dankzij Chiara Bersani ontstond: een nieuwe stam van mensen met een mobiele beperking. Vanaf nu bestaat er een fantastische Tribe, met een eigen lichaams- en gebarentaal. 

Die van de tot uitputting en daar ver voorbij, het rennen en hollen dat we onszelf zagen doen door de ogen van Miet Warlop, maar hollen we uit? Ten koste van wie of wat? Wat als iemand het niet kan bijbenen? Wat doen we dan? 
 

Het ging in elk geval niet ten koste van jullie oren: oordopjes waren bij die voorstelling voor het eerst ooit verplicht. 
 

De wereld van queer Den Bosch die tijdens Qlub Boulevard de eerste Bossche Pride konden vieren, waarna iemand daadwerkelijk iets leuks uit trok en het zwembad op de Parade indook.  
 

Of die van het meerstemmige koor, een les in samenzang, in elkaars toonhoogte zoeken tijdens Orkater’s Ruimteplaat.  

 
Hoe we leerden wat lichamelijke empathie is bij voorstellingen als Desire, ODE, Motus Mori, Dancing in your shoes en It takes a Child to raise a Village. En dat we van elkaar kunnen leren, zolang we elkaar niet afwijzen maar oefenen elkaar te begrijpen, te voelen.  

Hoe we voelden hoe universeel liefde is, hoe mooi, hoe allesbepalend en hoe leeftijds- en grenzeloos bij de Oude Vrouwtjes. 

En we leerden van het Palestijnse kind dat Boulevard bezocht vanuit het COA, en zei dat hij het vooral zo fijn vond even die plek uit te zijn - we leerden van hem dat er soms maar heel weinig nodig is - it took a Child. 

 
We leerden dat we het met elkaar moeten doen. 
 

Kregen oefeningen in samenleven 
Deden gezamenlijke pogingen tot bestaan, tot gezamenlijk bestaan 

Deze Boulevard was een viering van wat ons als mensen bindt: 
Onze nostalgie, onze lichamen, onze verlangens, ons gevoel, onze universa ter grootte van schedels 
Op handen, voeten, karren, wieltjes 

Deze Boulevard ging over radicale empathie 
Over samen leren leven 
Woordeloos begrijpen 
Zorgen voor elkaar 
 

Omdat we niets anders hebben, dan dit.  
Hier, nu. 
Elkaar. 
 

Voor nu, voor daarna: 
Ben radicaal empathisch.  
Houdt van, houdt vol en houdt vast.  
Zorg goed: voor elkaar en voor de aarde. 
Voor alles dat ademt. 
Wij doven het licht. 

 
Tot volgend jaar - de VEERTIGSTE editie van Theaterfestival Boulevard! 

Foto: Karin Jonkers