Op Boulevard wordt gefluisterd dat ODE je meeneemt naar een andere wereld. Willemijn van Mierlo [18] van festivalschrijfproject Jonge Inkt neemt de proef op de som. 

Met kloppend hart loop ik het ouderwetse gebouw aan Hekellaan 2 binnen. Ik weet niet wat er gaat gebeuren. Binnen zitten jong en oud door elkaar. We zijn mensen die elkaar niet kennen en geen band met elkaar hebben. We weten niet dat dat snel gaat veranderen. 

Eerst lopen we door houten kamertjes, waar we beelden van de acteurs zien. Het is een diverse cast. Waar er zo bijzonder is, is dat je ziet dat alle acteurs elkaar met respect behandelen. Iets wat ook mooi zou zijn als het in het echte leven zou worden gedaan.  

De acteurs sluiten zich in met planken. Voor mij lijkt het alsof de wereld en hokjes hen gevangen zetten. Vervolgens lopen we met een groepje een kamer vol witte mist in. We hebben alleen elkaar en onze begeleiders. Daarna komen we in een kamer met allerlei jassen. Boven de jassen hangen onze namen. Ondertussen praten we met elkaar. We lachen, maar vragen ons ook af wat er straks zal gebeuren. We vormen steeds meer een groep. In de laatste ruimte zien we hoe de acteurs de planken afbreken, alsof ze de hokjes en grenzen tussen de mensen wegnemen en elkaar de ruimte geven. Een mooie boodschap. 

Disclaimer: Voor sommige prikkelgevoeligen is de voorstelling door alle indrukken zoals de mist niet of minder geschikt.